I.
Geceleyin bir ses böler uykunu.
Güller içerisinde, gürbüz bir çocuğun ağlamasıdır bu.
Sen uzak kentlerde uyursun.
Geniş ve rutubetli yüreklerin,
alkolü, paslı düşlerinde kendini bulursun.

Kilitsiz bir kapı gibidir yüreğin;
Kendiliğinden açılan kapanan.
Bakar bakmaz görürsün,
Göremezsen körsün.
Görürsün ,aklın sana aitse eğer.
Aklın gözündedir çünkü.

II.

Gece sessizliği içinde düşlerimizin izi,
Gökyüzüne sızan bir umut ışığı.

Bağırdığın kadar derindir özgürlük,
Bu yüzden çığlık çığlığa haykırmalısın.

Göğün yankısı , düşün gecesi,
Bir ağacın dibine düşer gölgesi.
Açarken sessizce karanfil,
ellerimiz ceplerimizde
Kararsızca gezeriz karanfil sessizliğinde.

III.

Güneş göğü kızartmış, deniz alev almış.
Ellimizde , karanfil ve şarap,
Geçeriz mis kokulu akasyaların altından.
Çarparken kapılar kendi kendine,
Zarif bir rüzgar süzülür pencereden içeriye.
Seslenir uykusuzlar birbirine.

Gözlerindeki keder bile,
Hangi suya dokunursa,
Islanır ve sevdalar susar.
Seversin sende, o kalp seninse.


IV.

Gözlerim kapalıdır, göremez kimse beni.
Asıl ışık, bu körlüğün içindedir.
Geceyi delip geçer düşlerini.
Arar durur kaybettiğini,
Gölgelerde ve duvar diplerinde.

Ellerimle dokunurum
Sonsuzluğun soğuk taşlarına.
Bir nehir akar
Karanlığın ötesine.
Sessizce, usulca, görünmezcesine.
Bakarsan görürsün (belki),
O gözler seninse.



V.

Bu kent ve bu yorgun sokaklar,
Birbirine karışmış kökler gibi.
Körelmiş bir bıçakla oyulmuş,
Haritalar, harfler, bilinmez yazılar.

Gizli bahçelerden geçer
Sürekli akar , hayat denilen su.
Gizli bahçelerden geçer,
Uyandırır seni, rüyanı böler.

Biliriz ki karanfil ellerimizde açar.
Ve buharlaşır düşüncemiz.
Bir şiirin ortasında kalırız ansızın.
Okursan anlarsın , algın seninse.

VI.

Geceyi bilmek, bir harf eksiltmektir.
Gözlerden akan yalnızlığı,
Yıldızların sessizliği doldurur.
Tırmanır merdivenlerden ,
Karanlığı taşır sırtında,
Gölgelerin yolcusu.

Sokak lambaları sönük
Kapılar kapalı, pencereler kör.
Bu körlüğün içinde büyür ,
Sevdaların en büyüğü.
Sonsuzluğa yürürken bir gün kaybolur.
Sende yürürsün , cesaret içindeyse.



VII.

Çünkü bilirim ki gecenin içinde;
Bir yüz kaybolur, bir isim silinir,
Bir ev çöker, bir sokak uyanır,
Bir adam susar, bir kadın ağlar.
Bir sokağın adı silinir,
Sonra koskoca bir şehir.

Çünkü bilirim ki ;
Terk ettiğin yerlerde açar
Bir zamanlar unuttuğumuz çiçekler.
Karanlık bahçelere de bir gün
Güneş doğar.

Ve bir nehir ki akar
Durmaz, dinlenmez, durulmaz.
Ve kalbin büyür içinde,
Her şey sığar da ,
Bir sen sığamasın içine.

VIII.

Çünkü bilirim ki her köşe başında,
Bir bekleyiş vardır,
Gözlerimizde saklıdır, sonsuz.
Sokaklar anlatır, duvarlar dinler,
Bir hikaye saklar hepsi ardında.

Çünkü bilirim ki her kapı
Bir hikaye saklar ardında.
Bir şiir başlar ,bir şiir bittiği yerde.
Ve kaybolur gece,
gündüzün başladığı yerde.

Ve ellerin ki dokunduğu yerde
Bir iz bırakır, silinmez.
Ve gözlerin ki aradığı yerde,
Bir ışık yakalar da söndürülmez.