Anılar fitne saçar, insan yalnız kalınca
Bütün günün gazabı, demlenir yüreğinde
Beden yorgundur zaten, gönül derde dalınca
Huzun keder ne varsa, mimlenir yüreğinde

Karanlık örter perde, günün söner ışığı
İnsan olan faninin gölgesi boyu aşar
Sevdanın eziyeti kasar o an aşığı
Kıvrılır bir kenara, ruh ölü, beden yaşar

Ömür denen deryanın çilesi türlü, türlü
Hayal kırıklıkları, onlarda başka mevzu
Bazı hayatlar bedbah, bazısı arlı, nurlu
Kiminin gazap öfke, kiminin pak tavazu

Yoksulluğun feryadı, ta Fizan’dan duyulur
Yorgun ferdin gam yükü, bağlarmı ki bağnazı
Keşmekeş geçen hayat, berduşa hak sayılır
Ne kendi kıymet görür, nede çekilir nazı

Dışa bakan kapılar, kapanınca sokağa
Duvarlar şahit olur, yaşanılan her şeye
Herkesin tüm çabası, ayak uydurmak çağa
Ondandır kentler bizi, üvey eyledi köye

İnsan olmak ne garip, bir nefes sonran yalan
Yinede gözü doymaz, bütün dünyayı versen
Taptığı dünya malı, aklını baştan alan
Sonsuza dek yaşarmış, bakıp halini görsen

Mehmet Kılıçel
Soğukdoğulu