Okunsun diye sürekli şiir yazıyorum
Sonunda kendimi kaybediyorum
Adını anınca
ısırgan otu tutmuş gibi yanıyorum
Bu benim
Yaşama biçimim değil
Sevme biçimim
Kaç kere sevgimi
Sokaklara atıyorum
Aç susuz bırakıyorum
Dönüp dolaşıp
Yine seni seviyorum

Ne zaman yağmur yağsa
Ağlamaya başlıyorum
Bunu
Senden sanıyorum
Meğer
Ben en çok
Kendimden kaçıyorum
İnsan
Aşk pınarından içince
acısıyla bile mutlu oluyor sanıyorum
Düşün düşün düşün
Peynir ekmek gibi kendimi yiyip bitiriyorum
Düşünceler bedene ağır geliyor
Dilden dile dökülmek istiyorum
Bir elimde kalem
Bir elimde kağıt
Kalemle kağıdın kavgasını başlatıyorum
Biri yazıyor
Diğeri okutuyor
Noktası değil
Mürekkebi bile sen olan bu eser oluyor
Boynu bükük
Duyguların ortasında kalıyorum
Birden aklıma geliyor
Ne zaman ki yüreğimi kırdın
Senden
Biri ben
Diğeri yüreğim olmak üzere
İki adım uzaklaşıyorum