bir şey olma duysusu biçimlendirirken beni
okumak için bir şiir seçerdim
tekrarında
okumasını bilmezsem eğer
kendimi bilmezdim
ne sevinci
ne acıyı
bir tutukluluk hali sayan
tomruğa biçim veren iyi insanlar
kirazı dalında
hıyarı kökeninde
görmek isterlerdi

gitmek görmeye dair’i
saklamak değil
yaymaksa
kösnül açlığıma, umut duruşu
gonca bir gülüş atardım

tebessüm ordularında körpe ve ketum olan
sevdamın gücüydü
en fazla iki tırnak aram kadar olan

oysa
güneş uzayı değil
soğukluğu ısıtmayı simgeler
alın teriyle yazılan destanlarda
usa vurulan

kıraç toprak
bir gergef
yavan bulgur
ve
bazlama yarığı
kıtır
kızıl bir yalaz
zalime karşı duran
gözyaşlarıyla yıkayanlar
toprak çürüğü saçları
ve tüm sayılarla
ve tüm rakamlarla
yazılmaya dair ne varsa
hep en iyisi
uygarlığın karşılıksızlığı
satır başlarında
ve
dipnotta sahipsizler

ılgın sürgününden yapılmış
ateş kusan dökme demirlerle
her deyirgi sürgününde
taç takılması için bile olsa
başımı asla öne eğmezdim

krematoryumda
kağnılardı
bir destana malzeme
kör orak
kırık kazma
ak badanalı kerpiç evler
‘’adam oluyor amcası adamlarda’’
kışı yazla
sabahı akşamla
özgürlüğü bağımsızlıkla birleştiren
insanı değerli bir ülkeye
dur deseler
koşardım…


kenan can yoldaşlar