Bir akşam üstüydü, dönüyordum gittiğim yerden.

Son deminde güneşin,

Her adımda izi saklıydı geçmişimin.

Saat ,bir şeylere çeyrek vardı,

Rüzgârlar kucaklamıştı, sigaramın dumanı.

Kulaklarımda yankılanan bir caz şarkısı,

Sanırım “Autumn Leaves”di adı.

Seni düşünürken,

Notalar serenat yapıyordu duygularıma.

Dudaklarımdan, içimdeki ağırlığı salıverdim.

Sonra, sigaramdan bir nefes çektim.

Hangisi daha derindi bilemedim.

Bir yerlerde metroya bindim.

Değişik değişik insanlar;

Kimi yorgun, kimi mutlu.

Her biri kendi dünyasında kaybolmuştu.

Herkes karışmış birbirine.

Her vagon farklı bir hikaye taşıyordu.

Bir telaş herkeste, bir yere yetişiyorlardı,

Son istasyona kadar gittim ben de,

Sonra döndüm başladığım yere.

Durağı gelen indi,

Vagonları bekleyenler bindi.

Bir hayattı sanki.

Bir tren alır götürür insanı son durağına.

Her insan bir istasyon kadar yalnızdır bu yolculukta.

O akşam anladım,

Sırası gelen,

Tek başına iner o trenden.

Bir vedanın yankısını taşır giderken.

Kulaklarımda bir caz şarkısı eşlik ediyordu bana.

Kaç olmuştu saat, bilmiyordum ama,

Trendeydim ve daha çok vardı durağıma.

Hissettim bunu.

Sen geldin aklıma,

Sevecek çok günüm vardı daha.