İnsanların masum yüzleri,
Hiroşima’nın kara sabahında can mı buldu?
Yıkımın gölgesinde kaç çocuk gülümsedi size?

Sabahın o saati, gökyüzü böyle kararır mı?
Ağustos bile olsa, insan böyle yanar mı?
Bombaların ölüm dansını izlerken,
Bir şehir böyle çırpınır mı?
Gülümseyebilir mi insanlar?

Bir ağustos gününde Hiroşima,
Ölümün soğuk nefesiyle böyle uyandı sabaha.

Pencerelerin ardındaki perdeler,
Sakladı mı, Hiroşima’nın acılarını?
Göz yaşları, camların ardında buharlaştı.
İnsanlık ,insanlığından utandı.
Buharlaştı oyuncaklar ,salıncaklar.
Yandı ,kavruldu , kül oldu küçücük umutlar.

Ama siz görmediniz değil mi ?
Çünkü her şeyi bulutlar gizlemişti.
Yanan çocukları , kavrulan insanları görmediniz bu yüzden.
Umursamadınız değil mi?
O devasa bulutun içinde yaşananları.
Ne o an ölenleri, ne de sonradan ölecekleri ,
Umursamadınız, o insanların nasıl da küle döndüklerini.
Duymadınız değil mi?
O muazzam gürültü bastırdı çünkü tüm sesleri.
Çığlıkları, feryatları, acı dolu bağırışları duymadınız.
Yeryüzündeki çığlıklardan daha çoktu sizin zafer çığlıklarınız,
Tebrikler savaşın efendileri, savaşı siz kazandınız.