İncinir çiçeklerim,
Tuzlu su serpilirse üzerlerine.
Sen, yanan gözlerinle bakma yüzüme;
Yana yana can veririm gözlerinde.
Söner ışıklar benim için,
Bütün yaşanmışlığımı,
Bütün sözlerimi anlatamadan,
Yazılacak onca şiiri gömerek kalbime,
Giderim.
Onun için yanan gözlerinle bakma yüzüme.

Oysa ben,
Geçtiğim kasabalarda,
Şiirden yağmur olmuşum.
Yüreğim kırgın,
Ürkek.
Yanlış zamanlarda yanlış yerde,
Belki de zamansız yağıp durmuşum.

Tek ben değil,
Sevda yoksuludur pek çok şair.
Sevdamız rugan ayakkabıyla,
Biz ise yalın ayak koşarız sevdaya.
O yüzden,
Ne incitmedik ayak bıraktı sevda bizde,
Ne de yarasız kalbe sahip bir şair.
Biz ise kırmadık, incitmedik kimseyi.
Ne şiirde,
Ne de hayatta.

Ey sevgili!
Ah sevgili!
Hiçbir kuş ölmesin isterim senin ellerinden.
Hiçbir çocuk ağlamasın.
Hiç kimse yanmasın isterim senin ellerinden.
Yanmayı da, şiiri de, aşkı da ben iyi bilirim.

Bilirim şiirle aşk arasındaki farkı.
Bir kadın,
Bir kuş gibi olmalı önce,
Ellerini açmalı rüzgarlara,
Keyif almalı yaşamaktan,
Özgür olmalı.

Bilirim şiirle aşk arasındaki farkı.
Bir kadın,
Bir çocuk gibi olmalı önce,
Çiçekleri sevmeli,
Mutlu olmalı her şeyden önce.

Bilirim şiirle aşk arasındaki farkı.
Bir kadın,
Bir çiçek gibi olmalı önce,
Dallarını sevmeli,
Köklerini düşlemeli,
Rüzgarlara sorular sormalı.

Sen de bil bunları,
Ben şiirden yağmur olayım,
Yanan gözlerine yağayım.