DİYORSUN
Yer gök yıkılıyor borandan kardan sen renkler beyaz diyorsun
Bir bir açılıyor içimdeki yaraların kabukları
Sen göğsümde güller açmış sanıyorsun
Sevdamın aynası ikiye bölündü nerde diğer yarısı soruyorum
Sen yağmur yağmış toprak ne güzel koktu diyorsun

Eski radyolarda çalan şarkılar gibi
Kulağa hoş gelen bir ezginin son dizesinde,
Ressamın çizdiği, buğulu suretin görünür şimdi
Yüreği kararmış birkaç serçenin gözyaşı kalmış ellerinde
Ben ölüyorum diyorum sen aynalar kırıldı diyorsun

Gecelerim zindan doğmuyorken güneşim
Tutuklanmış duygularım sürgün yedim mavilerden
Cismim yok sayılmış düğünüme yüz kişi gelmişte
99 kişiyi yok sayıp arıyor gözlerim nerdesin diye
Ben yetiş korkuyorum karanlıklardan diyorum
Sen gökyüzü yıldız dolu kopar birini diyorsun

Bu hasretin narında mahrum kalıyorum sevgine
Tomurcuklarım yanmış açmaz oldu güllerim
Mevsimlerin tadı kaçmış menekşeler kokmuyor laleler üzgün boynu bükük yine
Bayırlarda kaldım düşüyorum saba makamı sesler çağırıyor diyorum
Sen vakti geçti namazın sabah oldu diyorsun

Ey sevgili aldığın her nefeste buz yağdırıyorsun üzerime
Mahşeri geceleri bir bir nakşediyorum yüreğine
Elbet sabah olur sanma karanlığım bitmez Sevgim armağan olsun aydınlık gecelerine
Ben ışıklar doğuran perinin ellerinde
Sen gitme kal benimle diyorsun
KATYA