HÜZNÜN KALEMİ
Ayni hamurdan dünyaya gelmiş iki insan
Bir anda raydan çıkan tren vagonu gibi
Yitip giden elmasların geride kalan kömürü sanki
Hangi dala ekildiyse çiçek vermeyen kuru dal gibi
Uzanan elleri yok sayan vefasız kullar gibi
Kağıtlara dert olur yazar hüznün kalemi

Bahtını gündoğumlarına bağlamış iki insan
Yaşı kadar ağlayıp mavilere sığınmış iki insan
Canından bıkmış yorgun kırgın
Ufacık umut kırıntısında nehir gibi çağlamış iki insan
Kök salmaya çalıştıkça dalgakıran tarafından sökülmüş iki insan
Ormanlar tükensede kartona yazar iki insan

Acıların sarp yokuşları herkese göre değil
Doldurulmuş post değildir aşk karşısında eğil
Turnaların kanadına tutun sokaklara etme meyil
Seni sarmayan duygulara alışmışsan öyle sevil
Benim kavgamda sevdamda artık kendime kimseye değil
Bir başıma kalsamda kalabalıkları yazar hüznün kalemi



Şimdilerde güne onunla başlamak istediğim güneşim var
Bir bir açmak istediğim kilitler
Birdaha bakmaya kıyamıyacağım aynalar
Sandıklara kilitlediğim sarı resimlerde kaldın yar
Özlemsiz sabahlara uyanıyorum seni düşlemediğimi hatırlayarak
Yüzüm artık yüzünün yabancısı olsada beyaz kağıtlara yırtılmış umutlarını çizer hüznün kalemi
KATYA