İçimde hangi çağın mor krizantemi açtı ?
Gözbebeğimde şafak koptu
Ayrıldı sükun ettiğim cümleler dimağdan
Ruh biçkisini kendi mızrapladı

Henüz otobüsü gelmeyenlerin
Karanlık sularda enkaz bırakarak
Denizin canını deşen şilepler
Uykulu mahsun bir gülüş

Yani sen kâinatı durdurmak
Yani sen tabiatı aksetmek
Cümle insanlığın önünde
Beyaz önlükleriyle
Sorgusuz sualsiz kalmış bir kedi
Sadece mırlıyor

Akşam çiviler misin beni
Şöyle serin bir imbat istiyorum
Gölgesiz kalmak da güzel ama
Sokak lambası biraz mayhoş
Durup dururken aşkı ilan etmek gerek
Sen kaçıyorsun

Velhasılı haminneciğim
Öptü beni yanağımdan
Kalbim çalışacak gibi oldu sonra
Haminneciğim beyaz yaşmağın gül karası
Rıhtıma tut kainat şenlensin nur yüzünü

Durun şu hangi otobüs ?
Ciddi bir mesele bu istirham
Yavaştan eridi otobüse
Erişti vardı metrobüse
Uçarken hezar-kelebek
Ruhun biçkisi tamamlandı

Sen benim kim olduğumu bilmedin
Halbuki zihni sayıklayan bir arıdan
Korkup kaçarak uzaklaşan
Kucaklarında papatyalar
Ellerinde mor krizatemler desteli
Kadına aşık oldum ben

Öptü ve doğdum içinden
Bir kedi olup mırladık sonra
Sonrası mı ?
Hiç susmadık