BENİM ADIM ŞİİR

Ne gökteyim ne yerdeyim
Gönül denen tastayım ben
Kalpten kalbe seferdeyim
Bağrı yanık besteyim ben

Ben şiirim doğdum aşktan
Çıktım gönül denen köşkten
Hicran gibi kara taştan
Duygu ören ustayım ben

Bazen naatla başlarım
Ağıtla taşar yaşlarım
Gâh överim gâh taşlarım
His sızdıran testiyim ben

Tezene derdimle inler
Âşıkların kalbi çınlar
Sevdalılar beni anlar
Yüreklerde histeyim ben

Kalp dağına yaslanırım
Hüzün ile beslenirim
Yana yana uslanırım
Demircide örsteyim ben

Gül dalında esen yelim
Didelerden taşan selim
Mızrabın vurduğu telim
Nağmelerde sesteyim ben

Yunus diliyle dilâra
Hallac’ı ben çektim dara
Nesimi’de bin bir yara
Açan keskin sustayım ben

Nurgül’üm der kimim neyim
Göv başakta ham daneyim
Neyzen ile ağlar neyim
Gönülden kafesteyim ben

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ