DAR ELBİSE ( Şu garip Zamâneye)

Zaman denen dar elbise
Uruhumu sıkar oldu
Elli senelik pişmanlık
Gözlerimden akar oldu

Yâr dedim ömrümü verdim
Bağrımı yoluna serdim
Gün günü artıyor derdim
Ruh bedenden bıkar oldu

Uyamadım şu asıra
Yetindim kuru hasıra
Gönlüme hüzün bu sıra
Duman duman çöker oldu

Ateş yaktı otağımı
Mihrican vurdu bağımı
Dert yıktı gönül dağımı
Can kafesten çıkar oldu

Ağyar kaldım bu devire
Prim verir müzevire
Hayretten dönen nevire
Melül melül bakar oldu

Koyup gitti atam anam
İsyan eder düvem danam
Gül kokulu yeşil sunam
Kan çiçeği kokar oldu

Felek şu yakamı bırak
Çile yakın neş’e ırak
Gönlümün iklimi kurak
Cayır cayır yakar oldu

Namertmiş dost bildiklerim
Yalan imiş güldüklerim
Yollarına öldüklerim
Akrep gibi sokar oldu

Nurgül’üm aşk pazarında
Safmışım dost nazarında
Sahipsizler mezarında
Toprak beni çeker oldu.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ