kimselerin adım atmadığı
yollara çıkıyorduk
yürüyorduk
düşmeyesin diye
elini tutan bendim

kendimden daha çok
başkasının seni sevmesinden daha çok
herkesin yokluğunu kanıksayacağından
unutacağı zamandan daha çok
seviyordum seni

sen benim göğsüme koyuyordun başını
ben senin saçlarını tarıyordum
sessizce tutup iki yakasından kalbinin
ümitli bekleyişlerimi anlatıyordum sana
mana kazanıyordu kelimeler
değer buluyordu her bir söz
göz göze geldiğimizde

katıyordum nefesimi nefesine
dizin dibinde
yüzüme serpiyordun saçlarını
avuçların avucumda
adımı söylediğin her fısıltıda
teslim alıyordun ruhumu

susuyordum
dudak çatlağıma
mehlem oluyordu dudağın
ekmeğim ,çorbam, tadım tuzum
susadığım her şey
sen oluyordun

önce yumuyorduk gözlerimizi
uyuyorduk
mutlu düşlerin parlak gümüşlere dönüştüğü vakte kadar
bakışların tatlı gülüşlere durduğu ana kadar
ayak altına kor değmiş karlar gibi eriyene kadar
aynı sırra tutunup
sonsuz akıbetlere akana kadar
ruhumuzun bütün noksanlarından arınana kadar
gidene kadar

kuytularda
gölgelerde
kapılar ardında
duvarlar arasında
beraber yürüyorduk saklı bahçemize giden yolu
hayallerimizi, sevdalarımızı
heyecanlarımızı birlikte saklıyorduk
deli dolu zamanlara

pembe panjurlu evler çiziyorduk
gün batımlarında
şehirleri, denizleri, gölleri, nehirleri
yen baştan…
umutlar büyütüyorduk mavi gözlü
çocuklarımızın hepsi sarı saçlıydı
yürüyorduk kurduğumuz kentin kaldırımlarında
sessizce
el ele

çağırıyordun gece nöbetlerine
çağırıyordun yağmurlu saatlerde
yelken yapıp mavi gözlerini
denizleri
geçip geliyordum sana

yine aynı hayaller
fırça aynı, renkler aynı
aynı tabloyu çizmekteyim hala
aynı aynanın gamzesine düşüyor nazarın
aynı zamanı harcıyorum nefes nefes
yine aynı sokağa
aynı hasretle bakıyorum durmadan

toprak ve ateş kadar doluyum
sevildiğini bilenlerin farkında olduğu kadar
sevmeyi en çok hak eden kadar
senle doluyum
yine


redfer