belki ilk defa
çığlık yüklüyüm
en hazin anlarını yaşıyorum
ayrılığın
kızıl akşamların en çarpıcı olduğu yerde
korkuya bürünen bulutlar gibi loş
bir kez daha
ağlıyorum
hıçkır hıçkıra

bu akşam
bir ilki yaşıyorum
ilk suskunluğu
ilk sessizliği
ve tüm ilkleri bırakıyorum zeminlere
üşümek ve sükut gibi

keşke
dağların karanlığında kaybolan güneş gibi
başımı yastık diye koyabilseydim hüzünlere
içimi sarmalayan ümitleri tek tek
koparabilseydim
keşke
en inciten baharlar bitirseydi yazlarımı
gözlerde boğum boğum büyüyen gözyaşlarını

gidiyorum
ufkun matemli ninnisini dinleyerek
içim…ürperen yalnızlıkların üstünü örten bir kara perde
aklım … düşünü seyre dalmış
yağmurlar bile böylesi bir tutkuyu
ilk kez hatırlıyor

acı bir hatıranın solgun fotoğrafları takılıyor gözlerime
bir bavula sığdırıyorum kenarları yanık eski mektupları
yüreğimde pişirdiğim sevdaları koyuyorum
üst üste
ter-ü taze yeminleri
hep yarım
hep yarım kalmış hayalleri

gidiyorum
yüreğimde öfke kırıntıları
bir trenin cam kenarındayım
ufukta başak tarlaları
batan güneş vurmuş üstlerine
bir de rüzgar esiyor
ayrılıyorum
koca şehirden

tüm yangınları yeninden harlayan
nedenlerim var şimdi
kendimden saklı sırlar düşüyor gözlerimden
mevsimlere yağmur düşüyor
silinip gidiyor
her şey

bir damla
bir damla daha derken
ve sonrası özlem
ve sonrası hasret
ve tükeniş
ve yok oluş
defalarca

sırrı yırtık aynalarda yolsuz şimal gibi
kor değmiş karlar gibi
eriyorum
meçhul bir yerlere akıyor siluetim
kim olduğumu bilmeden
neler olduğunu anlamadan
gidiyorum

keşke
o ela gözlerin büyüsü olmasaydı
kalbimin gizli siperlerinde
göz göre göre
sıcacık bir köz gibi yanıp durmasaydı
keşke

redfer