konuşamıyordum artık
dilim çaresiz kalıyordu
söylenecek bir çok şeyde susuyordu
geçip gidiyordu ömür.
öyle bir zamandayız ki
ne desem boş.
artık hiç bir şey anlatılır gibi değildi
susuyordu herkes
susturuluyordu
artık kimse cevap vermeyecekti
iyi bak şu huzursuz dünyaya
iyi bak...
çocuklar eskisi gibi eğlenemiyor artık.
çiçekler bile eskisi gibi değiller.
renksiz ve kokusuz
gül kaybetmiş neşesini.
kuşlar artık ötmüyor bahçelerde
konduğu dallar mutsuz.
ırmaklar eskisi gibi deli, deli akmıyorlar.
yetim çocuk gibi durgunlar
dereler desen artık son nefesteler.
nereye baksak aynı acı.
gülmeyi unutmuş yüzler.
sanki o muhabbetler buralarda hiç yaşanmamış gibi.
nereye baksak bomboş
her taraf adeta yangın yeri
bir kıvılcım bekliyordu suskunlar
gülmeyen bu insanlara birazcık neşe çok muydu
onlara az biraz neşe çok mu.
yoksa yok mu...
solup giderken hayatlar dünya denilen bu yerde
daha kaç cinayet yaşanacak buralarda kim bilir
daha ne kadar sürecek bu katliamlar
öldürülürken o bakir topaklar.
gelinlik kızlar gibi sessizdi
yankılanırken tecavüz sesleri ormanlardan
her şey ölüyordu
ağıtların o duyulmayan sessizliğinde ölüyordu çok şey
insan ve kan.
neden bu kadar zalim ki insan.
kendi gerçeğini yitirirken
bir kez daha ölüyordu dünyadaki gerçekler
dünya ölürken
ayakta kalıyor mu insan.
mutluluk artık hepten hayal.
kirpiklerinin ucundaki gözyaşlarını düşün
unutma o orada kaldıkça senindir.
düşünce ellerin olur
bil ki her ölüm gençtir
ancak ölülerin gençliği yoktur.
*
Mehmet Demir
13.04.2022 Ankara