0
Yorum
11
Beğeni
4,8
Puan
673
Okunma
Aşkın gölgesi bile benimle yürüyemedi,
Ben, yokuşu hep içime kuran bir adamdım.
Kendi iç çekişlerimde boğuldum,
Senin adınla başlayan her nefeste yarımdım.
Bir bahar gibi gelip geçtin,
Ama ne çiçek açtı içimde, ne toprak ısındı.
Yalnızlık dediğin şey, bir isim değil
Senin susuşunda öğrendim ağırlığını.
Gözüm seni ararken ellerimle kapattım geçmişi,
Ne dokundum ne unuttum…
Sadece sustum.
Ve sustukça sen büyüdün, ben küçüldüm kendime.
Bir gölge bile yürümek istemediyse yanımda,
Demek ki çoktan geçilmişim sevilmeye dair.
Ben aşka bir adım attım;
O benden geri çekildi, yüzünü göstermeden.
Aşkın gölgesi bile benimle yürüyemedi…
Çünkü ben, gölgesiz bir acının tam ortasında doğdum.
5.0
83% (5)
4.0
17% (1)
