Yalnızlıktan mürekkep
Bir acıya dönüştü içim
Belki de ben! diyorum
Severek intihar eden
İlk insan olmuşumdur
Ki neyin aidiyeti olabilirdi
İçimin kokusundaki toprak
Ve bu ılık mai

Bulutlar dahi geziyor pürtelaş
Yağmak istediği şehri ararken
Kalbimi gösteriyor
İşaret parmağı yağmurların
Nevruzu beklerken
Zemherinin, ayazın
Güzün ihtilaline yakalandım
El değmesin diye oysa
Toplatacaktım çolaklara
Bütün hatmi çiçeklerini
Ve sonra uğrayıp
Pablo Neruda’ya kitap sokağında
Yola çıkacaktım bütün dillerden

Her şeyden geçtim
Her şey daha geçmemişken
Bir tek harf gönder bana
Henüz hiçbir şey yazılmamışken
Başım da ve Sonum da var olsun
Senden uçup göğsüme konsun
Şahidi de bu şiir olsun

Zaten şiirlerin
Kanatsız kitapların satırlarında
Akıtılan gözyaşları da
Bize ait değil miydi hep
Şunu da itiraf etmeliyim
Sen ağlayınca
Üzerinden yağmur damlaları akmış
Güller kadar güzel oluyorsun

Benimse senden sonra
Damağıma yapışmış paslı kelimelerden
Yutkunamadığım için hiçbir zaman
Tezgahta bayatlamış
Simit tadında kaldı gülüşlerim

Yaşayamadıklarımıza susuyorum
Ama ya şu yaşanmışlar
Hani bıçak gibi
Ruhumun kabuğunu soyup
Kalbime girip çıkanlar
İşte hep onlardır
Bizi böyle yakınlaştırıp uzaklaştıranlar

Görüyorsun ya
Bu şiirin sonunda da tutuştu
Lâl rengi gömleğimin sol yanı