Sanırsın Viyana
Bastığım şu betonlar
Öyle içten ve kudretli
Öyle imanlı kuşatmış hasret
Oysa,
Koşabilirdim göğe
Bütün yollar
Kıvrılmasaydı içime

Ve hücremin
Ölüm yadigarı sessizliğinde
Elimi ateşe tutuyorum bazen
Anlamak,
Anlamak için yaşadığımı

Özgürlüğü sevmeyi
Ve mavi yeşili
Göğün kokusunu taşıyan
Kuşlara soruyorum
Asla olmadığını bilerek cevabın


Yüreğimde
Ağaçların kabuk bağlamaz yaraları
Batan zamanın altında
Uzuyor ruhumun gölgesi
Ve yazgıma yön vermenin ahmaklığı
Avuçlarımda Teiresias’ın kör bakışları
Ben,
Bir tek gözlerini özlerim
Toprağın güneşin kalbini gören gözlerini

Sen bilmezsin
Gülüşün beni şair eyledi
Ve ardın sıra
Yürümeyi sevdim sonra
İstanbul ’un
Damar damar sokaklarında

Göğsümün sevda yurdunda
Bitmeyen bu savaş
Seni düşünmenin tadı
Ve özlemenin acısıdır
Kazanmak ya da kaybetmek
Sonra
Hep sonra ben yaralanıyorum