Karanlık!
Vakit gün ortası,
Görmemek alın yazısını,
Zorluk değil,
İmtihan gülüşünde bir mevsim.
Ayrılık bu defa
Hesabı yapılmamış mesafelerde,
Koklamak gibi sanki
Atlas esintisinde torosların çiçeğini
Anlıyor musun?

Öyle çok ıslak ki kelimelerim,
Gözlerimden arta kalan dem’in
Şiirler öldüren kızgınlığıyla
Nice güvercinler izledim
Ölen bir şiirin sayhasında uçarken

Üstü çizilmemiş ihaneti bilen eller,
Kalemsiz diyarlara sürgün.
K/âğıttan gökyüzünde
Taş’a yazılmış bir ferman buluyorum,
Narince sürülmüş bıçak sırtına
Ve Kını oyulmuş göğsümün en derinine.
Bir hüzündür batmak bilmez
İçimin denizlerinde
Saçılmış, kök salmış yürek içinde.

Hikâye uzun,
Kalemim kırık,
Hep nazlıdır şiirler,
Ve şairler vatandır;
Yalnızlığa,
Bitmişliğe,
Kedere,
Yitirilmiş alfabeye.
En nihayetin de Sevgiye...