Su dantelleri örtüyor içimin kıyılarını
Su kadar çıplak ruhumdan
Bir damla akıp geçti
Kederli imgelerin avucundayım
Ağzımın ivmelerinde taze şiir kokusu
Göğsümde kabarır ilkin
Ve sonra sevdam
Tetikler düşürür sayfalara
Geceye, parmaklıklara
Islak ıslak ranzamın yastığına

Maltanın sonunda bir hücre
Cigara krizinden feryat eder biri
Dışarıda jandarma devriyesi
Tekmili verilir vukuatsızlığın
Benimse içim
İçim çağırır seni
Kemiklerimin harcıyla örülü duvarlarda
Birbirine karışır kuşların gölgeleri
Ve dolanır kirpiklerime tel örgüler

Kırık pencere gözlerinden sızıp
Avuçlarıma akan ışık yollarında
Uçuşuyor acı zerrecikleri
Bir ben uçamadım
Bir ben
Karanlıklar içinde
Kederi kurtuluştur Nioben’in
Kederimin felaketi yanında

Dayanamıyorum
Uzat artık ellerini



Osmaniye Toprakkale Cezaevi
Kasım 2020