insanın hikayesiyle ağacın hikayesi ne çok birbirine benzer
ilkbaharda allı pullu halayıklar gibi giyinip kuşanır
çiçeklenir, güleç yüzü gökyüzüne ilham verir
toza toprağa bulandıktan sonra
usulca ikindi yağmurlarında yıkanır, arınır
cıvıltılı sesler çıkarır
nefes alış verişinde
yaşama dair sonsuz bir umudun ıslığı olur

bıçkın bir edayla kendinden başka
kendinden büyük, kendinden öte bir diriliğe
bir dinçliğe hizmet eder
boyunu postunu bulmuş
yerini yurdunu benimsemiş
varlığıyla yeryüzüne bir değer katar ağaç

coşku doludur
delişmen rüzgarlara kafa tutar
bir sükunet kazanır
ona buna yerli yersiz sataşmaz
görmüş geçirmiş, azıcık hırpalanmış
mevsimler marifetiyle terbiye edilmiştir ağaç

gövdesinde oynaşan
düşlerinde gezinen yaşama sevinci
perdelerin ardında gün batımlarının o buruk kızıllığı
aynı zamanda bir hayat gibi
bu benzerlik kaderin bir cilvesi gibi
insanla birdir kaderi

serseri yağmurlarla başı belada
içi dışı bir kıvama erişmiş
kimi yaralarını teninde
kimi yaraları içinde taşır ağaç
yaşam dolu
sarıp sarmalar
koruyup kollar
susup dinler


birbirinden habersiz apayrı ülkelerde yaşayan kardeşler gibi
yolları bir mezarlıkta kesişir bazen
insan, ömrünün nihayetinde toprağa karışırken
bir ağaçtan kesilen nişaneler başucunda ona refakat eder
tıpkı doğduğunda ağaçtan bir beşiğin ona kucak açtığı gibi
ağaç ve insanın aşinalığı
aslında çok daha eskilere dayanır

adem’in şahsında insanoğlunun ilk hatası
yasak bir ağaca yaklaşmak olmuştu
o günden sonra iflah olmaz bir yoldaşlık
onların bahtına ilişmişti
ağaçlar da insanlar gibi
birlik içindeyken
yeryüzünün bütün kuraklıklarını
alt edecekmişler gibi güçlüdürler

yalnızken
çevrelerini dokunaklı bir hüzün bulutu kaplar
kimi yalnızlıklar biricik kılar onları
güçlendirir, ruhlarına kanat takar
her halükarda ağacın ve insanın hamurunda
bulunduğu zamana ve mekana ayak uydurabilecek bir maya saklı

yıllar ve nesiller boyunca
bu iki yolcuya
ayakta kalmayı,
direnmeyi,tutunmayı
bütün hücreleriyle toprağa kök salmayı
öğretmiştir dünya

ikisi de bilmektedir ki
toprağa kök salamazsa devrilecekler
yine bilirler ki
çürük verimsiz bir toprağa kök salmaları
acı bir yıkım getirecek onlara

ağaç diğerkamdır
kuşları, kurtları ve kadim yoldaşı insanı
beslemekten yüksünmez
azgın ırmakların birbirine kavuşmaz yakalarını
ilk o birleştirmiş
yol yapmıştır yoldaşı insana

kimi ağaçlar insandan yardım bekler
doğanın hırçın elleriyle budanmaya,
sulanmaya, okşanıp sevilmeye alışmıştır ağaçlar
kimileri ise insanın kendinden uzak durmasını ister
vefasızlığına katlanamaz


ağaç
krallara taht, gelinlere baht
dervişlerin elinde tane tane zikir
mekteplerde sayfa sayfa fikir olmuş
dede korkut’un dilinde duadır
“yerli kara dağların yıkılmasın
gölgeli ulu ağacın kesilmesin “

yunus’un seyri sülukunda mecazdır, binittir
“binem şol ağaçtan ata
gidem hey dost deyu deyu”

ataların ufka bakan gözlerinde öğüttür
“ağacı kurt, insanı dert kemirir”

ölümsüzlüğün simgesidir ağaç
ulu kişilerin mezarları
ulu ağaçların altındadır
ağaç annedir destanlarda
kadim anlatılarda bereketin remzi
yaşamın kendini yenilemesini sembolü

insanın hikayesiyle ağacın hikayesi
ne çok birbirine benzer
bu benzerlik
kaderin bir cilvesi
tıpkı doğduğunda
ağaçtan bir beşiğin ona kucak açtığı gibi
ömrünün nihayetinde
ağaçtan nişanelerin başucunda ona refakat ettiği gibi

dallarıyla göklere uzanır
yeri göğü birbirine rapteder
köylerde yanı başında ulu bir selvidir
hayatı ve ölümü,
karanlığı ve aydınlığı kendinde birleştirir

kıyamet koparken bile insanlara
ellerindeki fidanları dikmek öğütlenir
ağaç bir yandan hayatın içinde
sokakta, cami önlerinde
bir yandan da ölümün yurdu
mezarlıklarda

rüyalara taşmakta
istikbale dair müjdeler getirmekte
şeyh edebali’nin rüyasında
göğsünden yükselen çınar ağacıdır
kurulacak uzun soluklu devletin temsilidir
hurma, nar, incir, zeytin
mushafta çokça zikredilir

güzel sözün remzidir
kökü sağlam, dalları semaya yükselen
korularda tek başına duran ağaçlar
etkileyici vaizlerdir

ağaçların düşünceleri insandan ulu
sakin ve uzun soluklu
daha bilgedirler
ağaçlar dervişlere benzer
dervişler gibi yavaş yavaş olgunlaşır
tedricen gelişirler
dalları yemyeşilken
meyvelerinde kökünden topladığı gıdaları saklar
mest olmuş dervişleri andırırlar

*
canlıdır ağaç
gün gelir sert rüzgarlar tarafından beli bükülür
boğazı yumru yumru
sevdikleri tarafından içi oyulur
kurtulamaz aldığı yaralardan
hançer izlerini sırtında taşır ömür boyu

görünen yüzünün altında görünmeyen heyecanlar
düş kırıklıkları ve yıkımlar halelenir
biri açıp göğsünün içine baksa
ayan beyan görür orada
yılların bıraktığı yaraları
yıllar yormuştur onu
yorgundur ağaç

sanki yıllarca birlikte şarkılar söylememiş
sanki yıldızlı göğün altında sazlıklardan gelen sesleri
kol kola dinlememişler gibi
en sevdiklerinin gadrine uğrar

bazen sert yağmurlara karşı koruduğu
kol kanat gerdiği misafirleri tarafından canı acıtılır
gün gelir yalnızlığı fısıldanır kulağına
on yılların
belki yüzyılların sonunda anlar ki
gözünü dünyaya açtığı anda
aslında yalnızlığa açmıştır gözünü

bahar rüzgarları dosttan busedir
bu buse nasıl ki sürgünleri titretirse
kalpler de Allah’ın zikri ile titrer
büyük uyuma,
ahenge dahil olur huları
mecaz dünyasını aşıp
gerçek dünyaya uzanır uğultuları

aynı cinsten her ağacın
ışık sayesinde eşit miktarda şeker üretir
yerin altında,
köklerde meydana gelir bu dengelenme
orada kusursuz
canlı bir alışveriş sürer gider
şekeri fazla olan diğerine verir
fakir olana destek verir
cömerttir ağaç

hayatın doğal bir parçasıdır
bir medeniyetin ruhu yatar ağaçta
bütün mahlukatın canı azizdir
bir ağacın kesilmesi
canlıyken üzerine çivi çakılması
büyük günahtır insan için

susuz kaldıklarında ses ötesi seviyelerde
ultrasonik çığlıklar atar ağaç
susuzluğa çığlığı
yaralandığında feryadı
asırlar öncesinden gelen bir şuurla bilir

ağacında bir canı vardır
bütün canların sahibi gibi
onun da sahibi
Allah’tır

redfer