Ne kadar müsaade edilir, esner mi dedim
Bir süredir düşündüm, kendi kendimi yedim
Başkalarının gözünde var mıdır benim de değerim
Kayıtsızlıkla geçerse bu süreç vallahi zulümdür
Bununla yaşamanın adı her gün ölümdür.
O halde elbette taşarım kabımdan, durdurulamam
Şahşiyete değerse konu kimseleri de tanımam.

Ne kadar da çirkindir şu öfke ve fakat vardır
Onunla geçiyorsa günler kalbe zarardır
Oysa küçücük bir tebessümde gizlidir o bilene
Sevgiyi göstermek varken, bu hiddetler ne diye.

Görmedim taşan kabın kendine kâr sağladığını
İnsana can katan güzellikler masal sandığında mı?
Bir elle mi bağlanılır sevgiye olunur düğüm
İki elle sarıl ki ona, yaşamasın, ölsün ölüm.

Minnet etmem asla ellerim dikenli telle de sarılsa
Bırakın akacak kanı, damardaki son damlası da olsa
Bizi biz edene bakın deriz, biz öyle yapıyoruz elbet
Zorla olmaz güzellik, ya kabul et ya da reddet.

Kendi doğasında sevdik mi kuşu, ağacı, rüzgârı
Bulmadık bir kulp birisine, sevemedik şatafatı
Varlığımızla değer katmaktır derdimiz, oluruz çare
Sevgiden yoksunsa insan, tartışmasız biçâre.

Ya nefsimizle yürürüz yolu oluruz sıradan
Ya özümüz öne geçer, oluruz insan
Nefsini yenemeyenlerledir kavgamız ve çetrefilli
Yabancı değildir bu film hep izlenendi.

İnsanın kendini çok önemsemesi ne de tuhaftır
Sanırsın ki onsuz hayat akmaz, durağandır
Serzenişlerle doldurulan koskoca ömürler var
Gölgesine veryansın edenlerle dünya çok dar.

Ne iki satırlık bilgilere ne de ceptekine dayanılır
İnsana değeri katan emektir, saygıdır, ahde vefadır
Kelimeler bilene hazinedir verir sevgiyi, coşkuyu
Onları çirkinleştirenlerle hayat olur kör kuyu.

Ne kadehimiz var kırılacak ne de asılacak suçluyuz
Yoksunluklara değil de ezilenlerden ötürü huysusuz
Paylaşmasını mihenk edinemeyenlere olsun sözümüz
Tanımayacağız onları, tanımıyoruz ve elbette küskünüz.


Oğuzhan KÜLTE