Şaşalı mı geçiyordu günler yalandı sahi
Keyifler tavandı, sırtta yoktu gam, yük
Ne bilirdik sevmeyi biz, hem de delicesine
Ne umursardık hayatı ne öykünürdük yukarı,
Renklerimizin adı sabahki güneşti ve sarı
Mutluluk oyununun rengi gökyüzü ve mavi.

Uğradım epeyce önce gezindiğim sokaklara
Nasıl da akardı hayat sığmazdı çarşıya, pazara
Canpcanlıydı insanlar, çok değildi varlıkları
Ve hatta emekli oldular, yoktu evleri,arabaları
Neydi diyorum neydi, o kocaman fark güne
Oysa şimdi her evin önünde afili taşıtlar
Yürekler tükenmiş, tebessüme vedalılar
Bir masalın bitimi bu, çirkinlikler hep ortada
Paylaşmak dediğinmiş o günler, hem de ölümüne.


Açlıkla imtihanını görmedim kimselerin
Bir yokluk vardı ortada, yoksunluk yoktu
Ve dahi yokluk ile yoksunluk hiç kardeş olmadılar
Biri eksiltmedi bizleri, özde esendik ve mutlu
Şu yoksunluk baş gösterdi, değdi ruha ne yazık
Varlığa rağmen sevgisiz, adeta kabirde kaldık.


Yakındılar insanlar cana, hem de ne yakın
Sizde pişen aşı götürün, komşu davacı olmasın
Ne yenirse ortaklık bu, paylaşmanınsa güzelliği
Teknoloji emekliyor ve adeta tek tek sekiyor
İçinde yaşayan herkes, kendini dışa vuruyor.

Nefretim güne ve yarına, sevgilerimse maziye takılı kaldı
Elimdeki olta paslandı, saz küstü duvara aşina
Hey gidisi günlerin yetişin, ömrün son katarına
Vefalar, dostluklar ve katışıksız sevgiler adına…

Oğuzhan KÜLTE