Şu gönül bağımın adsız bağbanı,
Dalımı kırdı da hiç ses etmedim.
Gül oldu bülbüle eş şu nidamı,
Bir ömür yordu da hiç ses etmedim.

Sakındım sözümü darılır diye.
Benle hemhâl olur yorulur diye.
Belki de ben gibi vurulur diye,
Ruhumu sardı da hiç ses etmedim.

Arafta bıraktı kaç kez arafta.
Bir taraf gam keder, toy bir tarafta.
Kendimi harcanmış gördüm sarrafta.
Pul ile kardı da hiç ses etmedim.

Yönümü dönderdi meçhul bir yana.
Can canı verir mi başka bir cana?
Düştüğümden beri ben bu ummana,
Kaç âsâ yardı da hiç ses etmedim.

Kim bilir kaç damla yaş aktı gözden?
Kim bilir kaç ömür gitti şu özden?
Gözlerim kaçarken binlerce gözden,
Bir çift göz vurdu da hiç ses etmedim.

Mesut’um tükendim sonunda işte.
Takıldı mevsimim kaldı hep kışta.
Şu naçar yıllarım gencecik yaşta,
Hep gama vardı da hiç ses etmedim.

Mesut ALTUNKAYNAK