(yirmisinde ya var ya yoktuk
hatırlıyor musun o koyu kahverengi istasyonu
ne güzel ayrılmıştın benden
hayranlıkla izlemiştim seni
büyük bir saygıyı hak etmişti sayın ayrılık
kalakalmıştım elimde mektuplarımla
o mektuplardan bir roman yazdım sonra
“papatya suyuyla yıkanmış mektuplar”)

biraz büyüyünce ışığa kavuşmuş köylerin sevincini yazdım
hislerin yoldaşlığını, varoluşu ve insandaki büyük hatayı
birden uyandım türkü söylerken yakılmışların çığlığıyla
yirmi beş yaş bağırıp durdu kulağımın dibinde
birkaç saniye arkamı dönüp uzaklara baktığımda
dünyanın çöküşünü getirip dibimize bırakmışlardı çoktan

usulca gelip yanıma oturdu yirmi sekiz yaşım
sanki ayak ucunda yürüyordu fark etmedim bile
sokaklardan kelime toplamaya başladığım günlerdi
ruhsatsız fikirler ve heykelcikler yapıyordum onlardan
yazar isimleri veriyordum her birine:
bu Kafka, bu Dostoyevki, bu Sartre, bu Camus diyordum
Yaşar Kemal, Mehmet Uzun ve diğerleri de var
ama Marx’ın yeri ayrı,
o benim bütün zamanlardaki favorim

otuzlu yaşlar çok hızlı tükendi
elimde devrim, başkaldırı ve çoğul eki vardı
bazen gözaltına alınıp öldürülüyordu sözcüklerim
yerine başkalarını bulup yeni sesler yüklüyordum
hoş karşılanmıyordu bu sesler kör olmuş bir ülkede
açlık oyunları, ölüm oyunları, anlam oyunları
her şey kuşatılmıştı
her şey kıstırılmıştı hayal gücünden başka
kimse dokunamıyordu ona
ne zaman ne insanlar, tanrı bile
ama ortada anıt gibi duruyordu hâlâ dünyanın çöküşü
çünkü başka yöne bakıyordu akvaryumdaki mutlu balıklar

kırkların sonlarında, yazdığım kitap sayısı yediyi bulmuştu
sekizincisi yoldaydı, ne tuhaf
ne tuhaf dedim içimden
ne tuhaf, hiçbiri seni anlatmıyordu
çok şaşırmıştım başta buna
belleğimdeki ayak izlerine bakınca anladım
senden daha büyük belalara bulaşmıştım bu ülkede

hiçbir şey eskisi gibi kalmıyordu
eşyalar ve binalar yıkılıp yerine yenileri yapılıyordu
ama eskiyen insanın yerine yenisi yapılamıyor
öyle yorgun düşmüştüm ki anlamlar yurduna yürüyüşlerden
günlerdir bir lokma sözcük girmedi ağzıma
günlerdir muhteşem yeni yüzyılı izliyorum pencereden:

(yeni yüzyılın karanlık sularında küçük bir kadın
bağırıp duruyor sokakta gözyaşlarından ışık yapıp
kız kardeşini arayan bir kadın bağırıp duruyor
bağırıp duruyor devlete: Gülistan Doku nerede?)