aşk öğrencileri de sınıfta kaldı ey hatırlayış ustası!
teslim oldular bu kaostan ülkeye (fayda her şey denildi)
teslim olmayanlar hiçliğin yüksek tepelerinden atlayıp
kalmayı seçtiler duygudaki emekte
hayal merdiveninden sarkan şu kırık gölgeler
çıplak gözle bakılamayan şu anlam kıvılcımı
ikisi yan yana geldiklerinde insan olmanın uçurumlarıdır

“sevgi neydi ?”
diye sormuştun ya hani ey yanılgılar ustası!
yüzün asıktı; dünyadan umudunu kestiğin
ve karanlıkla söyleşenlerin arasında kaldığın için
neşesizdin gerçekliğin ağzı kadar
sen ki zor zamanlarda bile gülümseyişin mucidiydin

sıra gelmedi sevgiyi anlatmaya kaos ülkesinden
çünkü baharı da vurmuşlardı sokağın ortasında
yere serilmişti düştüstü bizim gibi
çantasından karanfillerin sözcükleri dökülmüştü
düşünceler sıçramıştı yüzüne baharın
ya düzenin ritminde kaybolan diğer mevsimler, ha!
kısa bir konuşmada:
“yolunu unutmuş kuşlar” diye bahsedildi onlardan

"sen gidince biri ölüyor" diye yazmıştı şair
böyle bir şey miydi yoksa sevgi, yanılgılar ustası!
bulutların diliyle uçmaya ben…zeyen…
ah, uçmak zordur artık bütün dillerde

daha bitmeden söyleyeceklerimiz
kimse kendi sesini duyamıyorken
çöktü var olmanın anlamına sistemin yankısı
sistemin yankısı hançerden ayaklarıyla yanaşıp
iki çukur açtı sırtımızda (kan ve kılıç anayasası)
yok oldu kendini susturan insanın düşsel kanatları
direniş yerine onaylamak sunuldu
modern insanın sessizliğidir bu çıplak gözle görülen

iktidarla uzlaşanlar ve alt sınıfların çığlığı
çürüme-bulantı-erdemsizlik bataklığı
ve iyileşmesi imkânsız bu alkış toplumu
uyandıklarında sesi kısık bir yaşamak karşılayacak onları
diyecekler ki: kuma yenildik!

diktatörler için taşlar biriktiriyorum, ellerim kan içinde
yenilen aşk öğrencileri ve bütün teslim olanlar görsün diye
şuraya, kaostan ülkenin tam ortasına
kanayan ellerimle yazdım: “susturulmaya çalışılan her ses
yanına başka sesler alarak geri döner”