BOŞA TÜKENDİ ÖMÜR

Bir küçük damla ile topraktan mayalandık
Yaş elliye dayandı boşa tükendi ömür
Dünya meşgalesiyle durmadan oyalandık
Gülnihal olsun derken, çakır dikendi ömür

Şükretmeyi bilmedik karnımız tok olsa da
Nefs’e kul köle olduk şeytanca alçalsa da
Zulme hep sessiz kaldık yerden yere çalsa da
Güz mevsimine girip, kışa söykendi ömür

Ne ar kaldı ne iffet günahlar hora teper
Kimi ben deistim der kimi ateşe tapar
Kan emiyor insanlar, yakın kıyamet kopar
Benlik okyanusuna daldı yıkandı ömür

Hayatta ne ettiyse daim kendine etti
Görse de ders almadı kimler konup da gitti
Bir mum gibi eriyip boşu boşuna bitti
Şem-ü pervane olup cânı yakandı ömür

Kıvrım kıvrımdı ömrün yokuşlu düzlü yolu,
Rahmetle yeşillenir topraklı tozlu yolu
Gaflette görülmezmiş hikmetli giz’li yolu
Kendi dert kervanını kendi çekendi ömür

Yüksek uçtu gönüller inmedi enginlere
İmtihan idi yokluk yüreği zenginlere
Bir kıvılcım sebeptir koskoca yangınlara
Ateşi körükleyip benzin dökendi ömür

Nurgül der ki bitecek yaşam denilen süre
Hoyratça harcıyoruz onu göz göre göre
Faniden çıkıyorken bâkiye doğru tura
Nevale koyduğumuz süslü çıkındı ömür

Söykenmek: dayanmak, yaslanmak

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ