DOĞU TÜRKİSTAN KAN AĞLIYOR

ATAM DEDEM TÜRK BENİM

Kızıl Çinli hunharca katlederken canımı
Gördüğüm işkenceler donduruyor kanımı
Almak isterlar benden dinimi imanımı
Dert pişer kazanımda yeter karnım tok benim
Zulüm yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim?

Hangisini diyeyim çektiğim acıların
Dipçik izi sırtında gençlerin kocaların
Irzına geçilirken körpecik bacıların
Hakk katında başım dik, alnım yüzüm ak benim
Zulüm yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim?

Çoluk çocuk demeden herkesi topa tutar
Pervasız Çin uzanıp namusuma el atar
Gök bayrağım matemli ağlayarak yas tutar
Yüz yıllara dayanan kanı temiz ırk benim
Zulüm yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim?

Hani kardeştik sizle, bizdik ata yurdunuz
Vurulurken sırtımdan neden sessiz durdunuz
Dilsiz şeytan mıydınız, hiç mi yoktu merdiniz
Uygurlu bir Türk’üm ben atam dedem Türk benim
Zulum yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim.?

İnsanlık can çekişir, yürekler nasırlaşmış
Vicdanın soyu bitip adeta kısırlaşmış
Sağlam iman kumaşı nezelip kusurlaşmış
Yaralı gönüllerin vicdanına yük benim
Zulüm yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim?

İşkencenin böylesi görülmemiş cihanda
Hangimiz kalıcıyız köhneleşmiş bu handa
Elbet güneş doğacak kader denen nihanda
Hakk’dan muştu bekleyen bu zavallı şark benim
Zulüm yağıyor gökten, hiç mi kimsem yok benim?

Minareler ezansız, inliiyor gök ile yer
Münafıkla bir olup seyreder hayrul beşer
Mahsunlaşır dualar bulutlardan yaş düşer
Etlerimi kesseniz vallah özüm berk benim
Zulüm yağıyor gökten, hiç mi kimsem yok benim?

Bu devran böyle sürmez kara günler bitecek
Söndürülen ocaklar elbet yine tütecek
Barbar Çin’in yaptığı değil yenip yutacak
Yarın Allah katında şikayetim çok benim
Zulüm yağıyor gökten hiç mi kimsem yok benim.?

Nurgül’üm bî çareyim, bir şey gelmez elimden
Dualar eksik olmaz gece gündüz dilimden
İnsanlık utanmaz mı böyle kara zulümden
Saplanır ciğerime ucu şimşir ok benim
Zulüm yağıyor gökten , hiç mi kimsem yok benim?

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ