HER YERDE BEN VARIM..

Türkçe yazar, konuşur, Türkçemi savunurum
Bulursun duru dilde çünkü ben öğretmenim
Bilgi tohumlarını ekerek avunurum..
Hikmetim ve gonca gülde çünkü ben öğretmenim.

Oku emriyle çıktım kutsal bir yoldur ilim
Haksızlığa susamam lal olsa benim dilim
Bilgi bahçıvanınıyım, açar her yerde gülüm..
Vaha olurum çölde çünkü ben öğretmenim.

Diktiğim fidanlarda dallar meyveye durur
Ben yoksam hayat çöldür bütün çiçekler kurur
Saygınlığım biterse koca bir nesil çürür..
İmzam var esen yelde çünkü ben öğretmenim.

Ne şairim ne yazar, sayısız eserim var
Ne mimar ,mühendisim binlerce tasarım var
Cengaver de değilim yıkılmaz hisarım var
İsmim kalır akılda çünkü ben öğretmenim.

Her yer benim vatanım, ayırt etmem köy şehir
Çocuklar bir çiçektir, bense sulayan nehir
Evlatlarımdır hepsi , olurum evvel ahir
Yağmurlarına dulda çünkü ben öğretmenim.

Gâhi model alırlar, gâhi hayran kalırlar
Hatta masum bir kalple bazen aşık olurlar
Sevgi armonisini en çok bende bulurlar
Taht kurarım gönülde çünkü ben öğretmenim.

Ferhat dağı delse de külünkü bulan benim
Mucidi icat için o yola salan benim
Riyaziyedeyim ben , toplayan bölen benim
Yaşarım çarpan solda çünkü ben öğretmenim.

Bir öğretmeni görsem ta uzaktan tanırım
Aşktır benim mesleğim, iş dersem utanırım
Bayrağımın olduğu her yere atanırım
Kemik olurum belde çünkü ben öğretmenim.

Bilgiyi ilmek ilmek nakşederek işlerim
Bir öğrencim üzülse buruktur gülüşlerim
Onlarla şekillenir atideki düşlerim
Devleşirim okulda çünkü ben öğretmenim.

İlim irfan uğruna terk eyledim obamı
Görmeye gidemedim hasta yatan babamı
Boyadım sınıfımı, kendim yaktım sobamı
Çocuklar emin elde çünkü ben öğretmenim.

Tamah etmem maddeye manadır benim işim
Kaynayan kazanımda yavan olsa da aşım
İnsan yetiştiririm yoktur benzerim eşim
Yürürüm doğru yolda çünkü ben öğretmenim.

Doğudaki gülleri sevgiyle deren benim
İlim öğretmek için göğsünü geren benim
Şırnak’da Şemdinli’de canını veren benim
Bayraklaşırım alda çünkü ben öğretmenim...

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ