birden bire bozuldu
gün bahçelerin karamsar yüzünü gösterdi bize
ay ışığının arkasında bir umut
yalvardı geceyi söndürüp
gündüze vardı

içim içime sığmıyordu oysa
yeni sayfalarını çevirdim çağın
aldım oynadım avuçlarımın içinde
o sonsuz bitime vardım

eski taşlar yorulduğunu anlatıp
bakınca göğün dibine
bir anlamsız şikayet kaldı
vazgeçtim yalvarmaktan

büyüdü ellerimin bataklığı
kendi içime battım
çırpınıp durdum vermek için sevgimi
kalbimde filizlenen kar yalanına

yeniden başlayıp
nehirlerin ışıltısını
yapraklarla süsleyip o koca dağı omuzlarına döktüğümde
korkuyorum demiştin
bu güzel maviliğin bizi öpmesinden

yalnızlık son gülüşlerini bırakıyor bak
artık sensizde seviliyormuş bu yaz akşamları
beni patikanın ucuna bırak
yokuşları yuvarla maviliklere doğru
suya düşerken beni öp bir daha

bu sonsuz yokuşu çıkmak istemiyorum
ve yoruluyorum sana koşarken
sadece ardına karışıp
seni aramaktan vazgeçiyorum
tatlı rüyalar kavuştursun yeter.