boş bırakmaya gelmez
bavulun dip bucağını
geride bir şey bırakmadan giderken
çizik ve kırık gözlükleri de toparlamalı

ne varsa almalı demiyorum
alınmıyor
kalıyor yine de bir şeyler
o kalıyor bu kalıyor
en çokta izi kalıyor
izi bile kalmasın diyor ve gidiyorsun
gitmişsin bu belli
dört cihana dağılıyor
yedi düvel sus, pus

sanat bile yerine göre faydacı
tutan elleriyle
bir atın tımarı zordur resmetmekten onu
binmek nefes alan iri bedenine
oysa ne kolay bir kalbin üzerinde
cansızmış gibi debelenmek
hakikat bile arayana göre farklı iken
ve yalnız umut isen
merhaba bile diyememek

kaygı son basamağında vazgeçirir
en çokta çokça arayanı
’merhaba yalnız bahar’
toprak buldum
suya dokundum
havasını bile çekip ciğerime koydum da
ateşini bir türlü olduramadım

yine yakamadım ellerimi
kanatırken ayrık otlarıyla
kan sızdı kaldı bileklerime
bir haziran hatırasıydı
yine kendimin bildiği
bileceği, bilmek isteyeceği
çok şey çıkardım da
ama öyle çok şey
sızlayana derman olacağı yoktu ya
seni andım üç kere

birin hatrı kalmasın
bir değerlidir üçünden
o da olsaydı,
çoktan yakmıştım şehri
rant uğruna.

yirmi dördüne altı fasıl araladım
hem leb hem lema
amazon bile şirk koşuyor
sen yine geliyorsun, geleceksin
geldiğin gibi de gitmeyi düşüneceksin
bu sefer hiç uzatmadan ellerimle
düşünmeden sana vereceğim

izmaritten papatya çıkacağı gün
kendisini yakabilirsin krematoryumun