Bilinmezliklerimi bilinir kıldım,
Yaprak dökümünden önce anladım,
Karanlık oyunların elde patladığını,
Eman dilemediğim yollardan geçerken,
Su altında kalan köprüler çıktı karşıma,
Ayaklarım yalın buz kesmiş sularda yürürken,
Deşilmiş bir höyük definecilerden kalan,
Dar vakitlerde ıslıkla kovalarım yalnızlığımı,
Cinler cirit atmadan sükunetle geçerim oraları,
Belalı günlerin armağanıdır bana sesiz geceler,
Kuşlar uyanmadan seher vakti ayın bedir günü,
Rahvan atlar gibi savurdum yakıcı rüzgârı,
Ömür değirmeninde öğüttüğüm günleri,
Katık eyledim sararmış yapraklar arasına,
Ben beni bildim sandım filizlenirken sabahım,
Sisler arasına sıkışmış bir soluk nefes,
Avuçlarken ellerimle nemlendi gözlerim,
Kuru elbisem yok gözümü neyle sileyim,
Avutulmuş zamanda yaramaz bir çocuk,
Her an med-cezir uslanmaz ruhum,
Bir kara parçası gibi dalgalar beni okşarken,
Kıyıdan uzak gemi kornaları mı kulaklarımı delen,
Bilinmedim bir define gibi içimde gizlendim,
Kazmalarla kazılmış gibi delik deşik her yerim,
Arayanlar bulamadı hazinedir yüreğim,
Ben bana kaldım şimdi hangi müzeye sevkim,
Sırdaş eyledim kendimi bana beni şikâyet etti,
Sebebi hikmetini sual eylerken büktü belimi,
Bana bak ey yüreğim yarı yolda koyma beni,
Anlatacaklarım düğümlendi boğazımda kaldı,
Bu bedenle bu yüreğin ne zamandır aynı hedefi,
Muhayyilem genişledikçe gözümden perdeler gitti,
Kaybetmeden bu ferleri imzalamalıyım mukaveleyi,
Aydınlanırsa sabah masumluğun kalmaz eseri,
Yalnız geldiğim yaşama yalnız veda etmeden,
Birlikte yaşamanın yollarını örgü gibi dokudum ben,
O dokumamdan ince bir dokunuşla aranızdan geçerken,
Heyhat ne yer ne yar kaldı gönlüm dolu ahuzar kaldı,
Bir ben vardı o da beni dinlemedi yolun sonuna demir attı!
Erol KEKEÇ/25.04.2021/00.04