Tut şu cümlenin ucundan
Asıl, çek kendine
Katlanılır şey mi yaşamak

Bir selam sarkıt oradan aşağı
hasır bir sepetle
İçinde binmeden kırılan üç tekerlekli bisikletimin kurdelesi
Gömdüğüm yerden kazıp çıkardığım iğde çekirdekleri olsun
Ve bir bakış
Sepetin ipinden kayıp gözümün karasına konan.

Daha yeni, bir kaç kuş geçişi öncesi
Demiştim lal olmak için fazla yüklüsün
Ezgisini ıslıkla çaldığım
Sözünü ezber edemediğim türküsün

Tut ki hastayım bir zamandır
Akşam pazarında tezgahta son kalan kadar ederli gururum
İki ekmek parasıyken kenarı eksik diye fırıncı kabul etmedi hayallerimi
Tut ki ümitlerimin gemisi harita yazmaz bir lagünde karaya oturdu

O vakit sen bul beni havada asılı kalmış cümleler içinden
Çıkart cebinden, serp toprağıma üç noktalı kelimelerini
Gözlerinde tamamlansın eksik kalan
Asıl, çek kendine, sarıl
Katlanılır şey değil
Hele de sensiz yaşamak.