Hep beraber çürüdük.
Önce dıştan yavaş yavaş ezdiler bizi.
İtildik, kakıldık, gereksiz yere yıpratıldık
Onlarca yüzlerce kez aşağlandık.
Sesimiz çıkmadı.
Yavaş yavaş o pırıl pırıl kabuğumuz, derimiz soldu.
Tren garlarında, otobüslerde, yollarda,
Kalabalık heryerde sıkıştırdılar,bastırdılar,alacaklarını alıp yokoldular
Sesimiz çıkmadı.
Minik bir iki feryat ettik, kim dinler deyip sustuk.
Zaten dinleyen de olmadı.
O kadar uyuşuk davrandık ki,
Canlı olduğumuzu unuttular.
Aldığımız darplardan rengi değişti kabuğumuzun.
Etrafta olup bitenlere sadece bakmaktan
Görmeyi unuttu gözlerimiz.
Boş işler için kafa yorduk,
Boş şeylerle kafamızı doldurttuk.
Öyle tepkisiz kaldık ki hayata
Miskinlik kokusu saçmaya başladık birer ikişer.
Öyle ağır koktuk ki
Uyuşmayanları da uyuşturduk.
Uzakta kalanlar;
Bizden uzaklaşmayı başaranlar
Sadece iğrendiler bizden.
Biz duruşunu kaybetmiş, küflenmiş, içi geçmiş
Küçük domatesler gibiydik.
Çürütüldük.
Yok edildik.

Serpil ŞEN