AMA YIL 2020 – RÖNESANS

İsmin, doğuşun yeni bir yılın umuduydu
Karanlık çağı yaşamadan önceydi o efsane
Anlatılırdı söz ile o zamanlar
Ozanlar ellerinde kopuzla eşlik ederdi
Bir sır perdesi yırtılırdı alemin önünde
Alem konuşur dururdu dünyaca
Biz dinlerdik esefle
İsyan bayrağını gökyüzünde rüzgara yem etmeyi düşünürdük
Sallardık beyaz bayrağımızı onun yerine
Bilirdik bu teslim olmaktı
Sonra dedik ki söylesin ozanlar, konuşsun alem
Biz tarih öncesinin belirsizliğiydik
Tarih bahsetmedi bizden
Karanlık çağı yaşamadan önceydi o efsane

Sonra bir fikir uyandı Mezopotamya’dan
Devirler, çağlar basamak basamak yükselecekti
Tahminim bir iğne deliğinden bakınıyordu ancak
Zigguratın girişindeki bir sümer adamı
Radyo dinlerken bulmuştu yazıyı
Elinde radyosu ve bir kil tablet
Kayıt altına alıyordu geleni gideni
Yazının bulunmasına en çok ben sevindim
Her akşam üstüydü
Ben onu yazıyordum, ilk çağ başlamıştı artık
Tarih seni yazmaz dedi sümer adamı
Radyoyu dinlerken söylemişti bunu: ‘’Sende yazma’’
Bozkırımızdan rüzgarlar alıp götürdü sanmıştım umutları
2020’ydi umudu var edende yok edende
Ya da tüm suçu ona atfeden bendim
Orta çağ başladı böyle böyle
Ozanlar bıraktı ellerindeki kopuzları
Alem susmaya başlamıştı
Kimi zaman adını zikrediyordu orta çağın
Önce Roma ikiye bölündü
Biri
Sonra diğeri
Ve yok olup gittiler
Bir masal değildi duymak istediğim
Çünkü asırlardır bekledim gerçekliği
Tanık olduğum koskoca bir tarihti
İmzaladığım ruhumun Sevr’iydi

Sevriydi fakat öyle kolay değildi
Aklım artık bunu kabul etmezdi
Zihnimin önündeki perdeler aralanmış
Kabul edemediğim bu oyun önümde sergilenmişti
Artık ne Romeo ne Juliet umrumda değildi

Zihni mücadeleydi bu topyekün
Bir devrim bir ihtilal bir uyanış yolunda
Rönesans’tı atılan ilk adım
Son buldu 2020’ye dair ne varsa
Sümer adamı yaşamıyor artık
Ve ben yazmayı unuttum