5
Yorum
7
Beğeni
4,8
Puan
806
Okunma
Gecenin soğuk rüzgarları esmekten usanmıyordu
Pencerenin buğusuna tıklayıp duruyordu
Her gün konuşuyordum gizlice, bilmiyorlardı
Sesim kendi içimde beni boğuyordu
Kendimi görmesem de yeterdi bu apaçık da
Kahverengi toprağına gömebilirdim gözlerimi
Sonrasında kulaklarımı, parmaklarımı
Sesimi de susturabilirdim mücadelemde
Belki en büyüm zararım kendime olurdu
Vuramazdım düşüncelerimi halicin zincirlerine
Kuşatılmam kolay olurdu böylelikle
Bir değil bin düşünce ordusuyla
En büyük galibiyetim mağlubiyet sayılırdı
Şimdi mi söylesek o bilinmeyenleri?
Daha ne kadar erteleyebiliriz düşlerimizi?
Ya en başından belliyse kaybedişimiz?
Alıştıysak bir kere ve yetindiysek eksikliğimizle?
5.0
75% (3)
4.0
25% (1)
Cevap Yaz