Gözlerindeki o sır.
Rastlanması imkansız bir türdendi.
Baktım sadece..
Düştüğümü anladığımda artık çok geçti
Ne kadar oldu bilmiyorum.
Bekledim öyle çaresizce
Birileri gelsin diye dualar ettim.
Hayatın o merdivenlerinden düşmeden önce.
Ve sonrasında yığınlarca belirsizlikler.
Düzelecek diye beklemek.
O sesler hala kulaklarda çınlarken.
Kaygılıyım hala o günkü kadar.
Korku dolu koridorlarda yürüyorum.
Bırakılmışım işte oralara.
Korkularımın koridorlarında yine yalnızım.
Bir tek ben.
Ne çok savaştım bu hayatla.
Ne çok.
Mücadelelerden hiç yılmadım
Bakıyorum da şimdi her şey kos koca bir hiçmiş.
Acımasız olan hayat bile.
Canımdan başka her şeyin bir tarafı vardı.
En güçlülerinden olan.
Benim için hala bir umut var mı bilmem.
Güç hep taraftı.
Karşısında ise gözyaşları vardı.
O karanlık koridorların ıslandığı yerler yok artık.
Kurumuştu pınarları akmıyordu.
Acı öyle yenilir yutulur gibi değildi.
Ama yaşanıyordu işte.
Acılarla baş başa kalmak..
Nefes almak bile bir mücadeleyken
Devam etmek imkansızdı.
Ondan hep farklıydık.
Sana sevgi selinde yaşamak düşmüşken.
Bize ise korku koridorları düşüyordu.
Sevmek yetmiyor işte.
Birlikte olma duygusu imkansızken.
Kazanmak zordu.
O derinliklerde çırpınarak ölmekte dahil.
Yıldız kayması gibi bu hayat.
Gözlerinde ki o sır.
Her baktığımda kal diyordu ya.
Üşüyordu gözlerim.
Güneş her yeri yakarken.
Mehmet DEMİR
29.11.2020 AN"KARA"