Ah istanbul kalmamış artık eski sokakların

Kalmamış havan kokun o şairleri  çıldırtan medeniyetin

Hanı nerde boğazın geniz yakan keskin kokuların

Nerde göremiyorum artık aşıkları dize getiren eski kıyılarını manzaralarını

Yorgun bitkin bir İstanbul görüyorum

Ruhu kirletilmiş satılmış yaralı bir kadın gibi terkedilmiş

Bakışlarıyla hayata köfür eden söven bir istanbul görüyorum

Kalmamış eski aşkların

Kalmamış uğruna şiirler besteler yazan aşıkların

Kalmamış aşkından kalemleri dize getiren şairlerin

Değişmiş sesin sülüetin

Eski heyecanı vermiyor artık boğazdan geçen vapurların sesleri bile

Hanı nerde duyulmuyor artık kuru kalabalıktan
o vapur sesine karışarak senfoniye dönüşen martı sesleri

Hanı nerde göremiyorum o eşsiz huzur veren eski manzaralarını

Haliçten bakıp topkapı surları

Galatadan suleymaniyeyi

Sarayburnundan üsküdarı

Yedikuleden rıhtımları

Rumeliden hisarcik istinye sariyeri göremiyorum artık

Duyamıyorum haliçin galata köprüsünden yankılanan şarapçı sesleri

Yok artık sabahın ilk ışıklarıyla açılan balıkçı tezgahları

Kalmamış eski sen

Kalmamış eski senden kalan hiç bir şeyin

Ağlıyorsun yedi tepeden bağırarak görün beni diyorsun

Ama görmüyorlar  duymuyorlar
çünkü iki gözün kurumuş beton yığınından

Görmezler seni istanbulum

Göremezler çünkü kör olmuşlar... 

YirmiDokuzKasımİkibinYirmi
Faruk Fahrettin Özcanan