Yalçın demirler ezmektedir, korkudan korkmayanları!
Nakışlı örtüler bürümüş, uzaklarda yaslı çürüyen omuzları.
Özlemin özünde kavrulan çiğ taneleridir bekleyen onları...
Buluşturur aynı şehirde, sükutun altın rengi parlayan yatağı...

Umudun çağlayanı doldurur yarım kalan senelerin ahını.
Kurumuş sevda ırmağında yeşermeyi bekler hayat toprağı.
Hüznün hicabına bürülü yaklaşan mazinin yaklaştıkça durulaşan yılları,
Hatırlatır gözlerin sığınağında saklı özleyenlerin yuvasını...

Mesafelerde sancılı bekler ateşi olmayan yangının yaktıkları.
Teselli vermez, hicran kadehinde yudumlanan hüznün boş bakışları.
Zamanla devrikleşen devrildikçe zamanda kaybolan binbir gecenin masalları,
Rikkatsiz bedevilerin çölleri yeşertecek sandığı ilham kaynağı!

Kelebek desenli erguvan rengi hayallerin ıssız kıyısı,
Gri duvarların ağlarında senelerdir ziyarete kapalı...
Çağrılan sevdanın kuyulardaki parçalanmış yankısı,
Acıların kucağında yansıyan gölgelerin çizgisinde saklı.

Karanlıkta seksek oynar , beli bükük kimselerin neşeli tavrı.
İnanmanın umuda kaynayan hazzıdır Güneşin selamı.
Boyunlara dizilidir inciler olmasa da uzaktakilerin kelamı.
Yakışır bizlere hem gözyaşı hem de sevdanın kanatları!...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN.