Bilmem kaç gündür bu dünya denen dehlizdeyim,
Sürgün yalnız ve viraneyim...
Sırlı bir uyanış gebe kalbimde.
Bir acı var yüreğimde...
Henüz tanışmak mümkün değil kendisiyle,
Büyüyor ve uzaklara dalıyor gözlerim de...

Bir ahın kopardığı fırtınalar sahilinde,
Düşler iniyor yeryüzüne...
Gün doğumu başlıyor sessizce,
Yalnızca hiç sevilmemiş ruhlar dolaşıyor yeryüzünde,
Bir feryat var sanki dilimde.
Sahipsiz ve yetimce...
Saklı kalmış kayıp vedalar sürüsünde.

Kaç nefes aldım saymadım!
Hangi günde en çok ağladım!
Hangi gündü beni büyüten?
Zihnimde kurulu uzak bir ülke yandı yıkıldı sessizce,
Virane sokaklarda kalbim dedim de duymadım tek bir kelime!
Kararsızlığın yüce cemiyetinde yargılandım günlerce...
Bir ahın bin feryadı dağıldı zihnimde…

Suskunluğun düğümü bağlıydı kalbimde,
Sığındım aşka inanmayı dileyen hayallerime,
Sevmeye talip yarınlar doğuyordu bir şarkının ezgisinde...
Oysa korkunun mısraları mızıka çalıyorken ceplerimde,
Nefes almak mümkün mü bir çift gözün sahilinde?

Yalnızlığın yolları çağıran türkülerinde,
Yarınlar sanki yeni bir yolun eşiğinde,
Bir tufan ,bir yangın düşünceler zihnimde...
Hakikat karışıyor kaygıların gövdesine...
Ruh arıyorken kendini bir ruhun izdüşümünde,
Kayboluyor adeta soruların cehenneminde…

Ben miyim aradıkça kendini, gözleri kör kaybolan,
Sen dediğim kimdi satırlarıma karışan?
Hangi yolcunun kalbinde bir pusula kayıp?
Hani sorular kalbimde bir ışıktı çoğalan?
Bekliyor kuyuda Yusuf, ve zihnimden taşanlar...

Yolum arıyor yolunu.
Tutsana ruhumun ellerini...
Hatıralar bir ruhun görünmeyen izleri,
İzin ver ey ruhum, izleyeyim izlerini...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN//EYLÜL 2025