Savruk zamanın telaşlı teninde bir sonbahar,
Geç kalınmış sanılan anlar ve de diyarlar,
Kalbin her bir zerresi hatırladıkça acı dolar...

Acının renginde kaybolan bazı ruhlar,
Bazen mavi bazen siyahlar,
Sustukça büyüyen yaralar,
Kaçtıkça çoğalan sancılar,
Birikmiş işte karşımızdalar!

Acının özlemi kibrine yenik,
Konuşmak yasak, susmak delilik!
Sessiz ağlayışların tonu sade ve yitik,
Sanki duvarlara saklı çığlıklar renkleri de silik...

Mümkün mü durup bakmak?
Önce bulup sonra, sıkıca tutmak,
Ruhundan tutup çekip çıkarmak!
Gözlerinin en derinine sessizce sormak,
Nedenleri, nasılları acıya sormak...

Kalbin heybesinde alevden acılar,
Ruhlar dizili saklı bir yangının ortasındalar...
Keşfe hazır yürekler acıyı arıyorlar,
Temiz bir dantel ve ellerinde kutular,
Kimisi kor, kimisi söz yanıyorlar...

Göğsünde büyüyen dalgalar ,
Gökte deniz yerde etten uzuvlar,
Nefes aldığın her ana talip acılar,
Çağıyor seni beni dehlizden kuyular...
Ama inan ki isimsiz bu acılar,
Bir zaman mefhumunda senden taşınacaklar...

Soyun bedenden ruhun kıvrımlarına,
Saklanma ruhun evinde ey acının kalbi!
Yakma canı ,cananı,
Uzat ellerini tutsun ruhun elbisesi,
Yıkasın seni inci tozları,
Süslesin çiçekler, sarsın rayihalar!
Her neyse ismin dökülsün toprağa,
Sökülsün çetrefilin düğümleri,
Gülsün ve de çehreler…

Sızma daha da derine,
İncitme yüreklerde çalan türküleri
Dağıtma şiirdeki mürekkebi,
İnce bir sızısın sen, süzülme yüreklerde,
Bırak tutsak ettiğin gecenin sabahlarını,
Bırak tanısın seni arayanlar,
Ey acıya giriftar!
Göğsünün sessizliğinde göğü izle
Bulacaksın sende saklı kalanı…

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN