Sonun başlangıcıydı, tevafuklar silsilesinin sahipsiz selamı...
Tebessümler zincirine takılıydı, ardıçların kokulu rüyası.
Adımların gölgesinde kayboluyor suskunluğun derin yarası.
Yarım kalmayacaktı duvarlara kazılı korkunun ezeli duası!

Geriye çağıran renksiz duvarlardı, yaklaşmayan vefasız yılları.
Zamanın telaşsız kalışında saklıydı , açılmayan kapıların karanlığı...
Tabutların gıcırtısıydı, sendeleyenlerin duyduğu o tuhaf mırıltı.
Yine de kimseler bilmemeliydi bu giden onların yıkık tarafı...

Yolların hırçın sessizliğinde, yoksulların bilinmeyen yalnızlığı,
Pencere önünde devrilen ardıçların solmayan yaprakları,
Sıradan kalemlerin yazdığı sıralar dolusu eski mektupları,
Habersiz, saklıyor saklandığı kuytu yuvasının bilinmeyen terası...

Özleme râm olmayan yaklaşan demlerin derlenen hülyası,
Kâtrelerin nefesinde parlayacak ,yokuşa bakanların kirlenen dünyası...
Sonrasını bekleyen, güne uyananların gülümseyen deryası,
Ufak umutlarla süslüyor, yağmurlara yakışacak sevdaları...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN