Kül sürmesi çekmiş bir geçmiştir aşk




ilk satırda yağmur rendeleyip vagonlarıma yük eyledim
oysa Süleyman’a göre yükün cismi değil ismi ağır gelirmiş
sırtın hıncı da hancı sına bükülürmüş

kendime sözümdü
gar sancısı çekmiş soğuk ve yabancı
bir insan ırkı önünde yüzümü doğuracaktım
ve doğurdum

makamlar bir bekçinin düdüğüne toparlanıp
dur diyordu
duramıyordum
durmak ısırıyordu topuklarımı
ve peronlar adımlarımla çoğalırken
fikrimde kalabalık bir yolcu endişesini
inşa ediyordum kendime

dizlerimin bağlarını kirpiklerimle oynatıp eğlendiriyordum korkularımı
saçları dağınık bir ülkenin kalbini toparlayıp geçiyordum

ve benimle birlikte geçen bir şeyler daha vardı
varlık ve benlik sorgusundan diri kurtulanlar gibi

sonra şehirleri kovalayan ağaçların yapraklarını çalmaya başladım
kendime çalınmış gibiydim

hat sınırları belirginleştikçe
tırnaklarımın altı terleyip
tahmini bir sonu anımsatıyordu bana

inancını yitirmiş bir kabile gibi durdum
duruyordum
sonra
durduklarımı sayıp, sayıp
parmaklarıma astım
parmaklarım,parmaklarım

evet
onlarla yüz yüzeydim
durdum mu durmadım mı
anımsıyor gibiyim durduğumu
Kesin durdum
çünkü daha önce hiç bu kadar kalabalık durduğumu hatırlamıyordum

parmaklarım evet parmaklarım
onlarla yüz yüzeydim
durmuştum

boyuma sataşan bir yüktü rüya
oysa bir bavuldan fazlası değildi dünya
dolmuştum