1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
577
Okunma
Ötüşürdü bülbüller hep dallarında
Eksik olmazdı baharı da , sıcaklığı da
Kış bilinmezdi ahiri zamanın da
her yer yemyeşil ömür pınarında
Uzaktı kar taneleri bedenine
Tuzaktı yağmur zerrecikleri kalan nefesine
Gönül çınarı kök salmıştı ümitlere
Çiçekler açardı bir tatlı söze vede göze
Düşünürdü hep kendine kıymetli bir koku
Oda istemezdi böyle bir sonu
Sadece gölgesinde duran hoş bir doku
İşte o zaman yaşadı gerçek şoku
Ama evler için baltalanmış günlerce
Geç fark etmiş sessiz zulmü hecelerde
Berduş misali kaymış ömrü yıldızı
Beyhudeymiş dünyanın okunuşu
Bedeni taşınmakta hayalet gemiye
Bir bilinmezlik limanı düşüncesiyle
Dilinde yanık türkü burnunda gül kokusu
Aklında bir çift kumruyla ölüyor işte
Gönül Çınarı ...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz