7
Yorum
37
Beğeni
0,0
Puan
910
Okunma
sokaklara düşünce karanlık
havaya karışır çığlık kokusu
oysa salepler çiçekte
ama kapatıp gözlerini
çocuklar ağlıyor dudaklarından
senin boyun uzuyor üstelik
benim çekip dağlara gidesim gelir
ay dolanır gün kanar
tırmandıkça diklenir dağlar
nefessiz kalırım
oysa penceremde bahar
ama çocuklar üşüyor yanaklarından
kendi ellerimle budanır ömrüm
ne bahar ne yağmurlar bağışlar bizi
büyüttüğüm uçurumlardan düşesim gelir
saçaktaki kuşlar gibi
bir sığınaktı aradığımız
şimdi rüzgara tutunmuş bir nüsha gibiyim
ellerimde iklimsiz tomurcuklar
yine de doğacak güneşi bekleyesim gelir
.
24/04/2020 /Antalya
Sıtkı Özkaya
Cevap Yaz