Şu dünyada neyleyim sensiz?
Sen varsan şiir gibi yaşarım,
Sen yoksan sana şiirler yazarım,
Şu dünyada neyleyim başka?
Gençliğimi sana verdim ben
Seni severek büyüdüm ben
Ve seni severek yaşlanıyorum
Şu dünyada neyleyim ben?

Beni hem ihtiyarlatansın
Beni hem gençleştiren,
Inandığınız Tanrı, hanımefendi
Seni sevmek için var etti beni
Sözünden çıktığım yok hiç
Varoluşumu, sürdürüyorum hâlâ
Yolumdan şaşmadım hiç
Seni seviyorum hâlâ
Başka neyrim ki ben?

Ama kayboluyorum bazen
Akıl sağlığımı kaybediyorum
Tanrı’nız hanımefendi
Sevgimden büyük vermemiş aklımı...
Tanrı nedir hanımefendi?
Sevgi mi? Yaradan mı? Güzellik mi?
Tam olarak bilmiyorum ben
Ama bu eşgale uyuyorsun sen!

Ölümsüz ama o, diyeceksiniz
Aşıklar ne zaman ölmüş hanımefendi?
Ahh, ne kadar yücesiniz gözümde,
Bir bilseniz, bilseniz , bilseniz...
Siz ki varolduğumu belki hiç bilmeyeceksiniz,
Bu şiirleri hiç okumayacak,
Ve benim inançsız kaldığımı
Siz yokken hiçbir şeyi tanımadığımı...

Hak aşkına yanan bir can düşün
Tekkesini, kuran-ı kerimini
Kitabını , minberini
Büyük , kutsal bir şeyi
Kutsal hislerle öpen biri gibi
Öpüyorum, kutsal bir biçimde
Sizin güzel gözlerinizi, kalbinizi
Çünkü bende hak aşkına yanıyorum
Çünkü siz benim Hak’kımsınız...

Su akar gider, ömrüm gibi
Onunla beraber ben gider, sen gider
Içim içimden gider, biz gider
Buluruz yatağımızı,
Penceresinden bakmışsın ki
Evren ışıl ışıl karşında duruyor
Yatağımızda aşk uyuyor
Ben ise Tanrı’nızın yüreğini öper gibi
Öpüyorum dudaklarınızı...