Güneş yavaş yavaş suya batıyor
Ay yavaşça geçerken,
Sahilde tek başınasın.
Gün batımı, uyuklayan sular
Bir yaz akşamı hazırsınız
Denize bakarak rüyalara dalmak için.

Düşüncelerin hayallerine handikap
Geçmişi düşünüyorsun
Ve belirsizliğin geleceği
Düşüncelerin morfin gibidir
Bunu düşünmek gibi, hayretle olacak
Uzanın, gökyüzüne bakın.

Bir kez kendinizden kurtulun
Bir kere unut, her şeyi
Sadece ebedi eve bak
Sadece ebedi ev,
Yıldızlara bakmak kendine bakmaktır
Kelebekler gibi 
Gökkuşağı gibi, onlar sonsuzdur.

Gözlerinde bir sürpriz var
Şaşırmış görünüyorsun
Aklın donmuş gibi, devam et
Gökyüzünü işte böyle seyret
İşte böyle
Dalgın, şaşkın, donuk ve hayretle.
Kedi aynada kendini görünce nasılsa
Sende, göğe bakınca öylesin
Zıplayıp dokunmak gelir içinden.

Küçük bir böcek geçiyor yanımdan
Gayet sakin, acelesiz, umursamazca
Ben onu seyrederken dikkatle
O,  yemeğini sırtlanmış gidiyor
Gayet sakin, acelesiz, umursamazca
Ne olduğunu, nerede olduğunu
düşünmeden.

Ne tuhaftır, biliriz öleceğimizi
Sevdiklerimizin öleceğini, hepsinin
Biliriz, bu hayatın acımasızlığını
Soyguncuları biliriz, tokları bilir
Emekçileri biliriz, ekmek için tükenen
Biliriz bu dünya, direnmedikçe aşağılık bir yer.

Acıları biliriz, yaraları kapanmayan
Çaresizliği biliriz, bunalımı
Özlemi biliriz, sevdayı biliriz, umudu
Dünyada herkes öğrencidir
Kimisi akıllı, kimisi kurnaz
Kimisi saf, kimi iyi, kimi kötü
Öğretmenler ise
doğa, zaman ve hayattır.

Kendini oyalamaktır şiir yazmak,
Kimi zamansa, kendini oyalamak
isteyenleri oyalamaktır ,
Bir gidiş var, saatin gelmesi beklenir
Kimisi yazarak, kimisi okuyarak
Kimisi severek, kimisi savaşarak
Oyalarlar kendilerini, saat gelene dek.

Bilmesin kimseler bizi
Duymasınlar, görmesinler
Kediler gibi ölelim biz seninle
Kimse bilmesin öldüğümüzü
Gitti , bir daha gelmedi desinler
Doğuşumuz gürültülü olmuş
Ölüşümüz sessiz ve kimsesiz olsun.
Gitti desinler ve dönmedi
Kimbilir nereye.

Güneş tamamen kayboldu şimdi
Sıcak , nemli ve yıldızlı bir yaz gecesi
Yıldızlar ve gökyüzü işte orada
Denizin başı ayaklarımın ucunda
Şimdi uzandığım bu toprak yarın
Ağzını açacak büyük bir iştahla
Beni yutacak ve öğütecek zamanla
Uzandığım kumlardan biri olacağım.

Ne diye kendi ürettiğimiz anlamları
yine kendimize dayatıyoruz?
Arıyoruz, ne neyi aradığımızı ne de
niye aradığımızı bilmeden,
Eğer üst akılsa aradığınız
Evren, akılsız bir beyindir dostum.

Gezegenler ve meteorlar
Birbirine çarparken sürekli
Çıkan sesler ritmikleşir ve
Melodilik bir ses dalgası çarpar
Evren denizinin kıyılarına.

Her gezegene vergidir müzik
Evren, korkunç bir bestekardır
Yapmanın ve yıkmanın
Var etmenin ve yok etmenin sesi
Ama yinede severiz müziği ve evreni.

Sonsuz yağan bir yağmurdur bilgi
Ki hiçbir göz görememiştir
Bu yağmurun dinişini,
Ipıslak ölür kimisi
Kimisinin elinde şemsiye ve kupkuru
Âlim ve cahil
İyi ve kötü
İşte, gezegenimizin öyküsü.

Şiir yazmayı seviyorum ama
Bazen düşüncelerim kaçıyor benden
Bazende bir kelebek gibi
Omzuma konup, kulağıma fısıldıyorlar.

Şiir,
Beni güneşten koruyan gölgemdi
Terimi silen ıslak ve ferah havlum
Kuruyan bedenime can veren su.
Ondan hiçbir yerde,
Hiçbir koşulda vazgeçemezdim.

Ama bazen yazamıyorum,
Hissettiklerimin ağırlığını ellerim kaldıramıyor,
Kalemim, düşüncelerimin altında ezilip parçalanıyor.

Hayatı uyuyorum.
Gece hayat yok, ben varım
Gündüz hayat var, ben yokum
Hayatı uyuyorum.

Gözlerimin içinde güneş batıyor
Ezeli karanlık her yere hâkim oluyor
Uyurken sarmaşık gibi
Kirpiklerim birbirine dolaşıyor.

Bu aralar çok yorgunum
Fiziken ve ruhen üzerime ağırlığı bile
Hafif gören diye tarif edebileceğim
Bir ağırlık çöküyor. Kalkamıyorum.

Hayata koşuyoruz ölümlü bedenlerle
Görüntüler iç içe giriyor kafamda
Kilitli kapıyı açmaya çalışıyorum
Bu kapı kırılmaz ve anahtarsız.

Umut , yaşadığın sürece vardır
Yaşamın dışında umut yoktur
Bunu bana kitaplar değil
Hayvanların gözleri öğretti.

Yaz gecesi, sokak lambalarının
Perdelerden sızan huzurlu ışıkları
Radyoda çalan yabancı slow şarkı
İçinde bin bir türlü ânı,  düşünce his.

Bize rahat yok, huzur yok
Kalbimiz gibi atıyor içimizde şüphe
Hiçbir şeyden emin olamamak ve
aynı anda herşeyi içinde barındırmak...
Bu izahsız derecede deliliktir.
Gerçek, delirtirse seni, delilik gerçektir.

Doğayı anlamak gerçekten,
Herşeyi anlamak demektir.
Adına doğa dediğimiz bu şey
Varoluşu cismen biçime sokar,
Ona can verir, şekil verir, ömür verir
Doğa, bütün canlıları kapsar
Bütün cansızları kapsar
Doğa, dünyada ki değil yalnızca
Evrende ki doğadan da bahsediyorum
Hem ayrım yoktur
Doğa doğadır. O heryerde.

Ama bütün bu olayların örüntüsünde
Gözlerimizi ayrıntılara diktik hâliyle
Niçin? Onun özünü kavrayabilmek için, tüme varmak için.
Arkamızı dönsek belki, 
görürdük o kadar yorulmadan varacağımız yeri.
Kelebekler uçuşuyor kafamda.

Not almadım, kayıt tutmadım
Öğrendiklerimi kafamda tuttum
Genelde de hâliyle unuttum
Dünyaya bilgisiz geldim
Dünyadan bilgisiz gideceğim
Öğrendiklerim benim değildir
Dünyanın dedikodusudur onlar
Benim hiçbir şey bildiğim yok.

Neden tiksinir, neden korkarız?
Filmin konusu zaten kan ve ölümdür
Savaşlar, hastalıklar, doğal afetlerdir
Bir plak gibi dönüyor dünya
Milyar yıllık bir şarkı söylüyor;
"Korkun boşa, cesaretin boşa, sevincin boşa,
üzüntün boşa, umudun boşa, isteklerin boşa,
hâyallerinle birlikte öleceksin bağrımda..."

Şarkıyı duymayanlar kimdir?
Gören körler
Duyan sağırlar
Anlayan ahmaklar
Sömüren ahlaksızlar
İşte arkadaşım, herşey o kadar da boş değil.
Şarkıyı duyan ve filmi görenler,
yani onurlu yaşamı hak eden tüm emekçiler.

Özündeki madde ve her parçacığı atomun,
varoluş doğasının yasalarına göre,
kaos dahi olsa evren,
bir varlık olarak saygıyı hak eder.
İşçiler, köylüler, emekçiler,
haklarını alsınlar, birleşip savaşsınlar.

İçime kelebek istilası başladı
Gökkuşakları uçuyor içimde
Kanatlı gökkuşakları ve kanatlı
Işıl ışıl rengarenk güneşler.

Aydınlanıyorum
Her yerimden ışık fışkırıyor
Böyle kalacağımı zannederken
İstila başka yöne çark ediyor.

Yeniden kara bir gece oluyorum
Yeniden uykulu ve yorgun
Yeniden şiir yazan biri
Yeniden hayatı uyuyorum...

Siz
Şiirlerim ve sevdiklerim
Siz
Yazılarım ve müziklerim
Siz
Şimdi burada kalıp bekleyin beni
180 gün sonra geleceğim.

Ne desem
Yok ki bir diyeceğim
Ben ölümün ve yaşamın göğsünde
Sevdim her birinizi tek tek
Bugün bulutlar gibi gidiyorum
Yarın rüzgârlar gibi geleceğim
Ben varlığımı sizinle
Sevdim, seveceğim.

Yazacağımı yazdım çünkü
Diyeceğimi dedim çünkü
Çünkü ben biraz büyüdüm artık
Çünkü yapmam gerekenler şeyler var
Çünkü askerim şimdi ben
Sistem için tercih hakkım yok
Çünkü gitmem gerek, gideceğim yere

Seni aşkımın ateşine sarıyorum
Üşüme , bekle beni geleceğim
Aradan günler geceler geçecek
Burada olduğu gibi orada da ben
Bir seni bilecek, bir seni seveceğim
Ama özlemim paylaşılmalı
Seni özlediğim kadar olmasada
Sevdiklerimi özleyeceğim.

Gökyüzü yine aynı
Her zaman aynı kalacak
Bulutlu, güneşli, yağmurlu ve karlı
Bilmem, belki rüzgârlı
Gökyüzü mavi, mor, gri ve sarı
Gökkuşağında eksik olan siyahı
Eklemeye gidiyorum...

Not; Askerlik görevi nedeniyle 180 gün boyunca yokum, şimdilik son şiirimdir. Saygılar ve Sevgilerimle.