Zamanın andan kopan çığlığına sığındık
Ve inanır mısın, sığdık dünyanın kuytularına

Kuyularında aklımızı kaybettik bir sokağın
Sağı solu sobe olan bir hayatın son oyununu oynadık
İnandık herkesin iyi olduğuna
Ve tertemiz doğduğuna tüm bebeklerin
İnandık, daha sormadan cevaplanan sorulara
Sonsuzluğuna inandık fani çiçek bahçelerinin

Bir nefeslik yaşamların bir hevese dönüşmesini seyrettik
Öldük gördükçe, gördükçe büyüdük
Hislerini mezara gömen birer ceset olduk
Görmezden geldikçe çıktık insan olmaktan
Görmedikçe hissetmedik, eksildik ruhtan
Eskidik çoktan

Ama kabullendik tertemiz doğan bebeklerin aynı kalmadığını
Nasıl bir kabullenmekti bu eksilirken canımızdan
Kanımızdan
Aklımızdan
Kötü insanları yalnızca filmlerde gören çocukların
Saflığını da sobeledik, çıkardık hayatlarından

Bir çocuk bağırdı duymadık
Bir kadın ağladı anlamadık
Bir insan daha tüketti içindeki çocuğu
Saklandı hayat, sobelendi iyilik
Bozamadık oyunu...

Ve inanır mısın, hiç garipsemedik dünyanın kuytusunu