Tüm coğrafyalardan geçen bir rüzgar içimde
Esiyor anıların, fotoğrafların, vicdanların üstünde
Hüznün diplerinde bir şarkı çalıyor
Duyanlar duymayanlara ağlıyor
Tüm coğrafyalardan geçen bir rüzgar içimde
Esiyor toprakların, evlerin, insanların üstünde


Dağlardan, yollardan hiç bilmediğim yerlerden çiçekler soluyor
Adını bilmediğim bir çiçeğin kokusunda kalbim ağrıyor
Yalnızlığın o sarı ve kasvetli odasına alıyorlar ellerimi
Ellerim suçlu, yazamadığım her hayattan
Ellerim suçlu, kazamadığım her topraktan


Küçük bir kız çocuğunun okul kitabında büyüyorum
Küçük bir erkek çocuğunun oyuncak arabasında
Bir babanın elinde büyüyorum kızının elini son kez tuttuğunda
Bir annenin göz yaşında büyüyorum oğlunu son uykusuna öperek uğurladığında


Ve ülkem gibi kararıyor içimde göğün mavisi
Sönüyor yıldızları, ağıtların uğultusunda
Bitmek bilmeyen bir boşluk yer ediyor herkesin yüreğinde
Kazınacağı belli tüm şubatların ayazına
Tüm anaların gönül sızısına
Tüm babaların sessiz yıkılışına


Betonların soğuk hissinden bir ses duyuyorum
Sesler susmuyor ben hep duyuyorum
Bir çığlık, bir kıyamet, bir enkaz ellerim
Duyduklarımı yazamıyorum


Coğrafyamın güzel çiçekleri
Artık sizi tanıyorum
Kalbimi ağrıtan rüzgarın sesiyle sizi anıyorum
Tüm topraklarda, evlerde, insanlarda sizi arıyorum

Buldukça sonsuzluğunuzu
Bir kar tanesinin beyaz sessizliğinde
Ölümden öte bir yerde
Ruhunuza sarılıyorum

Ölüm yok çiçeklerin kokusunda
Biliyorum...


Büşra Nazlı
Şubat’2023