Bilirim, senin baktığın her yer orman olur
Ve sen gülünce
Dökülmekten vazgeçer bir ağacın yaprakları

-öncesi-

Çıkmaz sokaklarda kaybolma korkusu taşıyan bir çocuk gibi
Kendimden ve içimden kaçan kelimeleri sahiplenirken ben
Sen, utangaç bir kız çocuğunun yanaklarındaki pembeyle
Hayal dünyamın duvarlarını boyamıştın
Bense toz pembe bir masala aldanmayalım diye
Sana siyahı anlatmıştım
İnanmamıştın
Yeşildi inadının adı ve her yer biraz yeşildi
Çünkü sen bakmıştın


İnsan sevince bocalama ustası oluyordu nedense
En çok bocalayana en çok seven ödülü vereceklerdi sanki
Ben senin adını önce düşünür, sonra düşünür
Sonra belki bir kez daha düşünür öyle söylerdim
Adının harflerine layık çıksın diye sesim

-sonrası-

İnce sesli şiirlerde özne olacak kadar naif olsun istedim bu sevgim
Ama seslendirmeye kimsenin kıyamadığı
Seslendirmeden önce düşünülen, sonra tekrar düşünülen
Sonra...
Neyse bunları geçelim
Nasıl seslendirilirse seslendirilsin ben hep bir ormanı düşüneceğim


En sevdiğim çiçeği çizeceğim sana sebepsizce
O çiçekten en güzel tacı sen yaparsın diye
En güzel sen saçlarıma yakıştırırsın diye
Ardından bir sandıkta saklayacağız seninle aşkı
Belki de eskimesin diye



Bilirim, eskimez kelimeler senin sesinin içinde
Ve sen sustuğun için
Yazılmamış bir şiir, belki hasrettir şairine